ပထမသဂၤါယနာနိဒါန္း
သဗၺညုျမတ္စြာဘုရားသခင္ ပရိနိဗၺာန္ စံလြန္ေတာ္မူျပီး ေနာက္ ခုႏွစ္ရက္ေျမာက္ ေသာေန႔ ၌ ျမတ္စြာဘုရား၏ အေလာင္းေတာ္ကို မီးသျဂၤိဳဟ္ရန္ တင္ထားေသာ နံသာ ထင္း ပံုကို မလႅာမင္းတို႔သည္ စတင္ မီးရွိူ ႔ၾကကုန္၏ ။ န႔ံ႔ံသာထင္းပံု သည္ မီးစြဲေလာင္ျခင္းမရွိေခ် ။
ထိုအခါ ကုသိနာရံု ျပည္သား မာလႅာမင္းတို႔သည္ အရွင္အႏုရုဒၶါ အား ဤ သို႔ေမး ေလွ်ာက္ ကုန္၏ - “ အရွင္ဘုရား ျမတ္စြာဘုရား ၏ အေလာင္းေတာ္ထားရာ နံ႔ံသာပံုထင္းကို အဘယ္ ေၾကာင္႔ မီးစြဲေလာင္ျခင္း မရွိပါသနည္း ။”
သဗၺညုျမတ္စြာဘုရားသခင္ ပရိနိဗၺာန္ စံလြန္ေတာ္မူျပီး ေနာက္ ခုႏွစ္ရက္ေျမာက္ ေသာေန႔ ၌ ျမတ္စြာဘုရား၏ အေလာင္းေတာ္ကို မီးသျဂၤိဳဟ္ရန္ တင္ထားေသာ နံသာ ထင္း ပံုကို မလႅာမင္းတို႔သည္ စတင္ မီးရွိူ ႔ၾကကုန္၏ ။ န႔ံ႔ံသာထင္းပံု သည္ မီးစြဲေလာင္ျခင္းမရွိေခ် ။
ထိုအခါ ကုသိနာရံု ျပည္သား မာလႅာမင္းတို႔သည္ အရွင္အႏုရုဒၶါ အား ဤ သို႔ေမး ေလွ်ာက္ ကုန္၏ - “ အရွင္ဘုရား ျမတ္စြာဘုရား ၏ အေလာင္းေတာ္ထားရာ နံ႔ံသာပံုထင္းကို အဘယ္ ေၾကာင္႔ မီးစြဲေလာင္ျခင္း မရွိပါသနည္း ။”
ထိုအခါ အရွင္အႏုရုဒၶါက - “ အိုမာလႅာမင္းတို႔ ၊ အရွင္မဟာကႆပ သည္ ကုသိနာရံုျပည္သို႔ ေနာက္လိုက္ ရဟန္းသံဃာ ၅၀၀ ႏွင္႔အတူ တကြၾကြလာလွ်က္ရွိ၏။ ‘အရွင္မဟာကႆပသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေျခဦး ေတာ္ကို ဦးခိုက္၍ ရွိမခိုးရေသးမီ ဤနံသာထင္းပံုသည္ မီးမေလာင္ ေစ သတည္း’ဟု နတ္တို႔၏ အလိုဆႏၵ ေၾကာင္႔ မီေလာင္ျခင္းမရွိ” - ဟုမိန္ေတာ္မူ၏။
ထိုအခါ အရွင္မဟာကႆပ သည္ ၅၀၀ မွ်ေသာတပည္႔ရဟန္း ပရိသတ္ႏွင္႔အတူ ပါ၀ါျပည္မွ ကုသိနာရံု ျပည္သို႔ ၾကြလာေသာလမ္းခရီးတြင္ တခုေသာသစ္ပင္ရင္း၌ နားေနေတာ္မူ ၏။ ထိုအခိုက္ အ၀တ္ မ၀တ္ေသာ အာဇီ၀က တကၠတြန္းတေယာက္သည္ မႏၵာရ၀နတ္ပန္းကို ထီးသဖြယ္ ေဆာင္း၍ ကုသိနာရံုဘက္မွ ပါ၀ါျပည္ဘက္သို႔ လာလွ်က္ရွိ၏ ။ အရွင္မဟာက ႆပ သည္ ထိုတကၠတြန္းကိုျမင္၍ - “ ငါ႔ရွင္ ၊ ငါတို႔ဆရာ ျမတ္စြာဘုရားကို သိပါ၏ေလာ” -ဟု ေမး၏။ ထိုအခါ အဇိ၀ကတကၠတြန္းက - “ေၾသာ္ သင္တို႔ဆရာ ကိုငါ သိ ပါ၏။ ရဟန္းေဂါတမ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသည္မွာ ယေန႔ ၇ ရက္ရွိပါျပီ။ ထိုပရိနိဗၺာန္ျပဳရာအရပ္မွ ဤ မႏၵာရ၀နတ္ပန္း ကို အကၽြႏု္ပ္ယူလာခဲ႔ပါသည္” – ဟုဆို၏။
ထိုစကားကိုၾကားေသာအခါ ရာဂမကင္းေသးေသာ ရဟန္းတို႔သည္ မတ္တတ္မွလဲ၍ လူးလိမ္႔ ငိုေၾကြး ၾက ကုန္၏ ။ရာဂကင္းျပီးေသာ ရဟန္းတို႔သည္ကား “ သခၤါရတရားတို႔သည္ အျမဲ မရွိကုန္၊ ဤသခၤါရ တရား၌ ျမဲျခင္းသေဘာကိုဘယ္မွာျပဳအံနည္း” ဟုေအာက္ေမ႔ဆင္ ျခင္လွ်က္ စိတ္ကို ေျဖ၍ ဓမၼသံေ၀ဂ ယူၾကကုန္၏ ။
ထိုအခါသုဘဒၵမည္ေသာ ေတာထြက္ရဟန္းၾကီးသည္ ထိုပရိသတ္၌ ပါ၀င္လွ်က္ရွိ၏ ၊ ထိုရဟန္းၾကီး သုဘဒၵသည္ - “ငါ႔ရွင္တို႔ ၊ မငိုၾကကုန္လင္႔ ။ အငိုတိတ္ၾကကုန္ေလာ႔ ။ ယခု အခါ ငါတို႔သည္ ရဟန္းၾကီး ေဂါတမ ၏ လက္ေအာက္မွေကာင္းစြာ လြတ္ေျမာက္ ၾကေပျပီ ။ ရဟန္းၾကီး ေဂါတမသည္ ငါတို႔ကို အရာရာခ်ဳပ္ ျခယ္ ခဲ႔၏။ ယခုမူကား ငါတို႔ျပဳလိုရာကို ျပဳၾကကုန္အံ႔ံ မျပဳလုပ္အပ္သည္ကို မျပဳဘဲေနၾကကုန္အံံ႔” - ဟုဆို၏ ။
သဂၤါယနာတင္ရန္ အၾကံအစည္
ေတာထြက္ၾကီးသုဘဒၵ၏စကားလံုးမ်ားသည္ အရွင္မဟာကႆပ ၏ အသဲႏွလံုးကို လွံအစင္းတရာ ျဖင္႔ထိုးဆြဘိသကဲ႔သို႔ ျဖစ္ရ၏ ။ ေႏြအလယ္၌ မိုးတိမ္မျမင္ မထစ္ခ်ဳန္းဘဲ အေျခာက္တိုက္ မိုးၾကိဳးျပစ္္သကဲ႔သို႔ မေမွ်ာ္လင္႔ေသာစကားမ်ားၾကားရ ၍ အံၾသတုန္လွူပ္ေတာ္မွူမိေလသည္ ။
“ၾသ… ေျပာမွေျပာရက္ ပါေလ ၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံ သည္မွာ ခုႏွစ္ရက္မွ်သာရွိိေသး၏ ။ ေရႊအဆင္းကဲ႔သို႔ ၀င္း၀ါေသာ အေလာင္းေတာ္ရုပ္ကလာပ္ ၾကီး ယေန႔အထိ ထင္ရွားရွိေနပါေသး၏ ။ေရႊအဆင္းကဲ႔သို႔ ၀င္း၀ါေသာ အေလာင္းေတာ္ ရုပ္ကလပ္ ၾကီး ယေန႔အထိထင္ထင္ရွားရွားရွိေေနပါေသး ၏ ။ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ပင္ပန္းၾကီးစြာ ၾကိဳးစားအားထုတ္၍ တည္ေထာင္ခဲ႔ရေသာ သာသနာျဖစ္ပါလွ်က္ သာသနာ႔ ရန္ဆူး ရန္ေညွာင္႔ ေပၚေပါက္လာပံုမွာ ျမန္ဆန္လွေျခ ၏ တကား ။ သာသနာ႔ အေလွးအမႊား သာသနာ႔ အမွိုက္ သရိုက္ တို႔သည္ အလြန္လွ်င္ျမန္စြာ ေပၚေပါက္လာေခ်ဘိ၏ ။ ဤ ရဟန္းယုတ္သည္ ကာလရွည္ ၾကာ၍ သေဘာတူရာအေဖာ္အေပါင္းကို ရခဲ႔ေသာ္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို ဆုတ္ယုတ္ႏိုင္ေစရာ၏” - ဟုလည္း ဓမၼသံေ၀ဂ ျဖစ္ေတာ္မူ၏ ။
ထိုေနာက္ အရွင္မဟာကႆပ ေထရ္သည္ ဤ သို႔အၾကံျဖစ္ေတာ္မူ၏ -
“ အကယ္၍ ငါသည္ ဤ ေတာထြက္ရဟန္းၾကီးကို သကၤန္းခၽြတ္၊ ပိတ္ျဖဴပတ္ကာ လူ၀တ္လဲေစ၍ သာသနာ႔ေဘာင္မွႏွင္ထုတ္ျငားအံ ၊ ေဂါတမဘုရား၏ အေလာင္းေတာ္ပင္ မီးသျဂၤိဳဟ္မူ႔ မျပဳရေသးပါဘဲလွ်က္ ေဂါတမဘုရား၏ တပည္႔မ်ားသည္ ျငင္းခံုခိုက္ရန္ျဖစ္ေန ၾကကုန္ ျပီဟု လူအမ်ားကဲ႔ရဲ ႔စရာျဖစ္ခ်ိမ္႔မည္။ အခိုက္ အတန္းအားျဖင္႔ ဆိုင္းငံ႔ထားဦးအံ ။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူခဲ႔ေသာ တရားေဒသနာေတာ္တို႔သည္ မသီကံုး ရေသးေသာ ပန္းပံုၾကီးသဖြယ္ျဖစ္ေနေသး၏ ။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ေလတိုက္ခတ္လာပါမူ ပန္းပြင္မ်ား ဖရိုဖရဲ ျပန္႔ ၾကဲလြင္႔ပါ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ေလရာ၏ ။ ထို႔နည္းတူ အခ်ိန္ကာလၾကာေညာင္း ေသာအခါ ၀ိနည္း သိကၡာ ပုဒ္မ်ားမွ သိကၡပုဒ္တစ္ခုခ်င္း ၊ ႏွစ္ခုခ်င္း ေပ်ာက္ေလရာ၏ ။ သုတၱန္တရား ၊ အဘိဓမၼာတရားတို႔သည္လည္း တျဖည္းျဖည္ေပ်ာက္ေလရာ ၏ ။ ထိုအခါ ဗုဒၶသာသနာကြယ္ပသည္ မည္၏။ ဤသို႔သာသနာမကြယ္ပေစရန္ ဓမၼႏွင္႔ ၀ိနယကို သဂၤါယနာတင္အံ ။ ထိုသို႔ သံဃာယနာ တင္ျပီးေသာအခါ ၌မူ ဓမၼႏွင္႔၀ိနယ တို႔သည္ ခိုင္ခံ ေသာ ၾကိဳးျဖင္႔ သီကံုးထားေသာ ပန္းပြင္႔တို႔ကဲသို႔ ခိုင္ျမဲလတၱံ႔ ။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ အဓြန္ရွည္စြာ ခိုင္ခံတည္ ျမဲေစရန္ သံဂၤါယနာတင္ျခင္းအမူ႔ကို မလြဲမေသြျပဳရေပမည္ ။
ဤသို႔ၾကီးေလးေသာတာ၀န္ၾကီးကို ငါကိုယ္တိုင္ထမ္းေဆာင္ရမည္႔ အေရးကို ေျမာ္ျမင္ ေတာ္မူ ေသာ ေၾကာင္႔သာလွ်င္ ငါရဟန္းျပဳ၍ ျမတ္ဗုဒၶထံသို႔ ရည္မွန္းထြက္ခြာလာစဥ္က ျမတ္စြာဘုရားသည္ ၆ မိုင္ (၃ဂါ၀ုတ္)ခန္႔ ခရီးကိုေျခလ်ွင္ၾကြ ၍ ငါ႔ကိုခရီးဦးၾကိဳဆိုခဲ႔၏ ။ ၾသ၀ါဒ သံုးပါးျဖင္႔ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ငါ႔ကို ရဟန္းျပဳေပးခဲ႔၏ ။ အၾကင္႔သိကၡာျဖဴစဥ္သန္႔ ရွင္းမူ၌ ငါ႔ကို သာလွ်င္စံျပ အျဖစ္ထား၍ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔၏ ။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ မိမိသာ ရံုေသာ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းၾကီး ကိုငါ႔အားခ်ီးျမွင္႔ ေပးသနားေတာ္မူခဲ႔၏ ။ ဤႏွစ္ထပ္ သကၤန္း ၾကီး ကား အဓမၼ ၀ါဒီ တို႔ကိုေခ်မူန္းတိုက္ခိုက္ေသာ တရားေသာ စစ္ပြဲ၌ ဘဘုရား၀တ္ခဲ႔ ေသာခ်ပ္ ၀တ္တန္ဆာ ျဖစ္ေပသည္။ ငါသည္ထိုခ်ပ္၀တ္တန္ဆာကို ၀တ္၍ တရားေသာ စစ္၌ ေအာင္ပြဲ ခံအံ။ ငါ႔ကဲ႔ သို႔ ရဟန္း ထင္ရွား ရွိပါလွ်က္ ဤသုဘဒၵရဟန္းယုတ္သည္ ၾကီးပြားတိုးတက္မူ႔ကို မရေစသင္႔ ။
သူယုတ္မာတို႔ ၏ တရားမထြန္းကားမီ ၊ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ တရားဓမၼ တားျမစ္ ပိတ္ပင္ျခင္း မခံ ရမီ ၊ အဓမၼ၀ါဒီ ရဟန္း ဆိုးမ်ား အင္အားမတိုးမီ ၊ ဓမၼ၀ါဒီရဟန္းမ်ား အင္အားမနည္းမီ ၊ ဓမၼႏွင္႔ ၀ိနယကို သဂၤါ ယနာတင္အံ ။ ထိုသို႔သံဂၤါယနာတင္ျပီးေသာအခါ ၌ ရဟန္းဆိုးမ်ားေခါင္းေထာင္ႏိုင္ေတာ႔မည္မဟုတ္သျဖင္႔ သာသနာေတာ္ၾကီး ထြန္းကားျပန္႔ပြား လတၱံ႔” - ဟု အၾကံ ျဖစ္ေတာ္မူ၏ ။
သာဓုကီဠနသဘင္
ထိုသို႔ အၾကံအစည္ျဖစ္ေတာ္ မူသည္ကို အခ်ိန္မတိုင္မီ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာၾကားေတာ္ မမူဘဲ တပည္႔ ရဟန္းပရိသတ္ တို႔ကို တရားဓမၼေဟာျပ ၍ ေသာကမီးျငိမ္း အပူဇာတ္သိမ္းေစ ျပီး လွ်င္ကုသိနာရံုျပည္သို႔ ဆက္လက္ ၾကြခ်ီေတာ္မူ ေလသည္။ ကုသိနာရံုျပည္သို႔ ေရာက္ ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ၏ အေလာင္း ေတာ္ထားေသာ နံသာတင္ထင္း ပံုကို လက္အုပ္ ခ်ီလ်ွက္ လက်္ာရစ္ သံုးပတ္ လွည္႔လည္ျပီး ျမတ္စြာဘုရား ၏ ေျခေတာ္ အစံုကို ဦးခိုက္ရိုက်ိဳး လက္စံုမိုး ၍ ရွိခိုး ကန္ေတာ႔ေလသည္။
ထိုသို႔ ရွင္မဟာကႆပ ေထရ္ ႏွင္႔ ေနာက္ေတာ္ပါ ရဟန္းငါးရာ တို႔ ရွိခိုးျပီးသည္ ႏွင္႔ တျပိဳင္နက္ အေလာင္းေတာ္တင္ထားရာ နံသာထင္းပံုသည္ အလို အေလွ်ာက္ မီးထ ေတာက္ေလေတာ႔ သည္ ။ နံသာ ထင္းပံုကို ၇- ရက္လံုးလံုး မီးေလာင္ကၽြမ္းေလရာ ျမတ္စြာ ဘုရား ၏ ရုပ္ကလာပ္္အေလာင္ေတာ္သည္ မီးေသြး မျဖစ္ ျပာမျဖစ္ မူ၍ ဓာတ္ေတာ္မ်ား အျဖစ္သာတည္ ရွိေလသည္ ။ အေလာင္းေတာ္ ကိုရစ္ပတ္ေသာ ပုဆိုးသစ္ ငါးရာ တို႔တြင္ ၄၉၈ ထည္သာမီးေလာင္ၾကြမ္း၍ အျပင္ဆံုးထပ္ႏွင္႔ အတြင္းဆံုးထပ္ျဖစ္ေသာ ပုဆိုးသစ္ ၂-ထည္ ကား မီးေလာင္ကၽြမ္းမူ မရွိ ၊ ပကတိအတိုင္းရွိေလသည္ ။
မလႅာမင္းတို႔သည္ နံသာေရတို႔ျဖင္႔ မီးျငိမ္းျပီးေနာက္ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္ ရွစ္စိတ္ ၂- တင္း ကို ရတနာစီျခယ္ေသာ ၾကဳတ္၌ ထည္႔ ၍ ဓါတ္ေတာ္ ေမြေတာ္မ်ားကို ဓား လံွ ေလးျမား စြဲကိုင္ေသာ စစ္သည္ ေတာ္တို႔ ျဖင္႔အထပ္ထပ္ ၀န္းရံ ေစာက္ေရွာက္ထားၾကေလသည္ ။ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္ တို႔ကို ပန္းနံသာ အတီး အမူတ္ အဆို အကတို႔ ျဖင္႔ ၇- ရက္တိုင္တိုင္ သာဓုကီဠန သဘင္ပြဲၾကီးက်င္းပသည္။
ဓါတ္ေတာ္ေ၀ခန္း
ကုသိနာရံုျပည္ ၌ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္ မူေၾကာင္း ၾကားသိရေသာ အခါ မဂဓတိုင္း ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္ရွင္ အဇာတသတ္မင္း ၊ေ၀သာလီျပည္ လိစ ၦ၀ီမင္းမ်ား ၊ ကပိလ၀တ္ ျပည္ သာကီ၀င္မင္းမ်ား ၊ အလႅကပၸတိုင္း ဗုလိမင္းမ်ား ရာမရြာကိုအုပ္စိုးေသာ ျဗဟၼဏပုဏၰား ၊ေ၀ဠဒီပက တိုင္းကိုအစိုးရေသာ ပုဏၰား ၊ပါ၀ါျပည္ မလႅာမင္းမ်ား ၊ ဤ ၇ - ျပည္ေထာင္ေသာ မင္းတို႔ သည္ ကုသိနာရံုျပည္ မလႅာမင္းတို႔ထံ တမာန္ ေတာ္ ေစလႊတ္၍ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္ မ်ားကို ခြဲေ၀ေပးရန္ ေတာင္းဆိုၾကကုန္၏ ။
ကုသိနာရံုျပည္ ရွိမလႅာမင္းတို႔သည္လည္း “ ဓာတ္ေတာ္ေမြေတာ္တို႔ ကို ခြဲမေပးႏိုင္။ ျမတ္စြာ ဘုရား သည္ ငါတို႔တိုင္းျပည္ ၌သာ ပရိနိဗၺာန္စံျခင္းျဖစ္ ၍ ဓာတ္ေတာ္ တိို႔သည္ ငါတို႔သာပိုင္သည္” ဟုဆိုၾကကုန္၏ ထို အခါ ၇-ျပည္ေထာင္္ မင္းတို႔သည္ စစ္အင္အား အျပည္႔အစံု ျဖင္႔ခ်ီတက္လာၾက၍ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို တိုက္ခိုက္ လုယူရန္ စီစဥ္ၾကကုန္၏ ။
ထိုသို႔ ကုသိနာရံု မလႅာမင္းတို႔သည္ ၇-ျပည္ေထာင္မင္းတို႔ႏွင္႔စစ္ခင္းရန္ ျပင္ဆင္ ေနစဥ္ ထိုမင္း အားလံုးတို႔ကို ခငယ္စဥ္ကပညာသင္ေပးခဲ႔ရေသာ ဆရာေဒါဏပုဏၰား ၾကီသည္ ၾကား၀င္ ျဖန္ေျဖေစ႔စပ္ေပး၍ ရွစ္ျပည္ေထာင္မင္းတို႔ကို ဓါတ္ေတာ္တစိတ္စီ ေရာေဒါဏ ပုဏၰား ၾကီး ကိုယ္တိုင္ ေ၀ငွေပးေလ၏။ ထိုသို႔ ရရွိ ေသာ ဓာတ္ေတာ္တို႔ကို ရွစ္ျပည္ေထာင္မင္းတို႔သည္ အသီးသီးေစတီတည္ထားကိုးကြယ္ၾကေလ၏။
ဓာတ္ေတာ္ကိုေ၀ဘန္ေသာ ဆရာေဒါဏပုဏၰားမွ ရတနာစီျခယ္ေသာ ဓာတ္ေတာ္ ျခင္္ခြက္ကို ယူ၍ကိုးကြယ္ ေလသည္။ဓာတ္ေတာ္မ်ားခြဲေ၀ျပီးသည္႔ေနာက္မွ ေရာက္လာေသာ ပိပၸလိသနေန ေမာရိသမင္း တို႔က အေလာင္းေတာ္ကိုမီးသျဂိဳဟ္ရာ ဌာနမွ စႏၵကူးမီးေသြးကိုသာ ယူ၍ ေစတီတည္ထားကိုးကြယ္ ပူေဇာ္ ၾကရေလ၏ ။
စြယ္ေတာ္ေလးစူ တို႔တြင္ လက်ာ္အထက္စြယ္ေတာ္ကား နတ္ျပည္ ၊ လက်ာ္ ေအာက္စြယ္ ေတာ္ ကား နဂါးျပည္၊ လက္၀ဲအထက္စြယ္ေတာ္က ကလိဂၤရာဇ္ျပည္၊ လက္၀ဲ ေအာက္စြယ္ေတာ္ကား ဂႏၶာလရာဇ္ ျပည္သို႔ေရာက္ ရွိသြားေလသည္။
သဂၤါယနာတင္မည္႔ပုဂၢိဳလ္ေရြးခ်ယ္ျခင္း
ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ ကဆုန္လျပည္႔ေန႔နံနက္ အာရုဏ္တက္ခ်ိန္၌ ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူရာ သရီရ ရုပ္အေလာင္းေတာ္ကို ပူေဇာ္ပြဲ ၇-ရက္ ၊ အေလာင္းေတာ္ထားရာ ထင္းပံုကို မီးေလာင္ ကၽြမ္းရာ ၇-ရက္ ၊ ဓာတ္ေတာ္ပူေဇာ္ပြဲ ၇-ရက္ အားျဖင္႔စုစုေပါင္း ၂၁ -ရက္ေျမာက္ ေသာေန႔၌ ဓာတ္ေတာ္ေ၀ပြဲျပီးဆံုး၏ ။ ထို႔ ေၾကာင္႔ ဓာတ္ေတာ္ေ၀ေသာေန႔သည္ နယုန္လဆန္း ၅-ရက္ေန႔ျဖစ္ေလသည္။
နယုန္လဆန္း ၅-ရက္ေန႔ ဓာတ္ေတာ္ေ၀ပြဲ အျပီး ကုသိနာရံုျပည္၌ စည္းေ၀း ၾကြေရာက္ လာကုန္ေသာ ရဟန္းသံဃာ တို႔ကားမေရမတြက္ ႏိုင္မ်ားလွစြာ၏။ ထိုရဟန္း မ်ားစြာ တို႔အနက္ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေသာသံဃာ႔ ေထရ္ခုႏွစ္သိန္းကို စည္းေ၀းေစလ်ွက္ အရွင္မဟာကႆပေထရ္သည္ ရဟန္းၾကီး သုဘဒၵ၏ ရိုင္းျပေသာ စကားကိုျပန္လည္မိန္႔ ၾကား၍ သာသနာအဓြန္႔ရွည္ စြာတည္ေနရန္ သဂၤါယနာတင္ျခင္းကို မလြဲ မေသြ ျပဳသင္႔ေၾကာင္း စသည္ ျဖင္႔ မိမိအၾကံအစည္ ရည္ရြယ္ခ်က္လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ရွင္းျပလွ်က္ သဂၤါယနာ တင္ ၾကဘို႔အေရး တိုက္တြန္းႏွိဳးေဆာ္ေတာ္ မူ၏ ။ထိုအစည္းအေ၀း၌ရွိေသာ သံဃာေတာ္ ၇-သိန္း သည္ သံဃာ ယနာတင္ၾကရန္ သေဘာတူညီၾက၍ သဂၤါယနာတင္ပြဲ ၌ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ မည္႔ရဟန္းမ်ားကို အရွင္မဟာကႆပကိုယ္တိုင္ ေရြးေကာက္ေတာ္မူပါရန္ ေလွ်ာက္ထားၾက ကုန္၏။
ထိုသို႔သံဃာ႔ အစည္းအေ၀းၾကီး၏ တာ၀န္ေပးခ်က္အရ အရွင္မဟာကႆပ ေထရ္သည္ ပိဋက သံုးပံုေဆာင္ ပုထုဇဥ္ရဟန္း၊ ေသာတာပန္ ၊သတၱဒါဂါမ္ ၊ အနာဂါမ္ ၊ရိုးရိုး (သုကၡ၀ိပႆက) ရဟႏ ၱာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ကို ေရြးခ်ယ္ေတာ္မမူပဲ ဆဠဘိိည၊ပ႗ိသမိ ၻဒါပတၱ ရဟႏ ၱာ ပုဂၢိဳလ္ ၄၉၉- ပါး ကိုသာသဂၤါယနာတင္ ပြဲ၌ ပါ၀င္ရန္ ေရြးေကာက္ေတာ္မူ၏။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ဧတဒဂ္ (အျမတ္ဆံုး) အရာထား ေတာ္ မူေသာ ရဟန္းေထရ္ၾကီး မ်ားကိုသာေရြးခ်ယ္ေတာ္မူ၏။
သံဂၤါယနာတင္ပြဲ၌ ပါ၀င္မည္႔ ပုဂၢိဳလ္ ငါးရာျပည္႔ေအာင္ မေရြးဘဲ တပါးေလ်ာ႔ ထားျခင္းမွာ အရွင္ အာနႏၵာကို ေရြးခ်ယ္လိုေသာေၾကာင္႔ျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္က အရွင္အာနႏၵာ သည္ ပိဋကသံုးပံုေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ ေသာ္လည္း ေသာတပန္ အဆင္႔မွ်သာရွိေသး၍ ရဟႏ ၱာအျဖစ္သို႔ မေရာက္ေသးေခ်။ သံဃာ ၇-သိန္း ဆဠ ဘိည၊ ပ႗ိသမိ ၻဒါပတၱ၊ ပိဋကသံုး ပံုေဆာင္ ရဟႏ ၱာေထရ္ၾကီးမ်ားေထာင္ေသာင္းခ်ီ၍ က်န္ရွိေနပါေသးလွ်က္ ေသာတာပန္မွ်သာ ျဖစ္ေသာ အရွင္အာနႏၵာကို ေရြးေကာက္လိုက္ပါက မ်က္ႏွာလိုသည္ ၊ဘက္လိုက္ သည္ဟု မသိနားမလည္သူ တို႔ ကဲ႔ရဲ ႔စရာျဖစ္မည္ စိုးေသာေၾကာင္႔ အရွင္အာနႏၵာကိုေရြးေကာက္ေတာ္ မမူေခ်။ အေၾကာင္း မူ အရွင္အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရားသက္ေတာ္ရွိစဥ္က ျမတ္စြာဘုရား ေနာက္ေတာ္က ထပ္ၾကပ္ မကြာလိုက္ပါလွ်က္ ဘုရားေဟာတရားေတာ္မ်ား ဓမၼကၡႏၶာ ၈၄၀၀၀- ကို ျမတ္စြာဘုရားျမတ္ေမွာက္ေတာ္၌ ျမတ္စြာဘုရားထံမွကိုယ္တိုင္ကိုယ္ က် ၾကားနာသင္ ယူမွတ္သားခဲ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူးျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အရွင္ အာနႏၵာကို သဂၤါယနာတင္ရာ ၌ ပါ၀င္ေစလို၍ ငါးရာျပည္႔မေရြးဘဲ တပါး ေလ်ာေရြးေကာက္ ေတာ္မူေလ သည္။ ငါးရာျပည္႔ ရန္လိုေသာတပါးအတြက္ ထိုအစည္းအေ၀းပြဲရွိ သံဃာေထရ္မ်ားက အရွင္အာနႏၵာ ကို ေရြးခ်ယ္ပါရန္ ေလွ်ာက္ထားၾကကုန္၏။ ထိုသံဃာ႔ပရိသတ္ ၏ ေတာင္းပန္ခ်က္အရ အရွင္ အာနႏၵာကို ေရြးခ်ယ္ ေတာ္မူရာ မေထရ္ ငါးရာျပည္႔ေလျပီ။
ကုသိနာရံုမွရာဇျဂိဳဟ္သို႔
ထို႔ေနာက္ သဂၤါယနာတင္ရန္ေနရာကို ေရြးခ်ယ္ၾကရာ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႔ကား ေက်ာင္းတိုက္ အမ်ား အျပား ရွိေလ၏။ ပစၥည္းေလးပါးေထာက္ပံ႔ ႏိုင္မည္႔ပုဂိၢဳလ္လည္း မ်ားျပား အားေကာင္း၏။ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္၌ သံဂၤါယနာတင္ပြဲက်င္းပမည္ျဖစ္၍ သဂၤါယနာတင္ ေထရ္အရွင္ငါးရာမွတပါး အျခားရဟန္းမ်ားသည္ ရာဇျဂိဳဟ္ ျမိဳ႔၌ ၀ါဆို၀ါကပ္ျခင္းမျပဳရ ။ အေၾကာင္းမူ ဤသံဂၤါယနာတင္ပြဲသည္ ရက္ေပါင္းလေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာရွည္လုပ္ ေဆာင္ရမည္ျဖစ္၍ သေဘာမတူေသာရဟန္း တစ္ပါးပါး သည္ သံဃာ႔အလယ္သို႔ ၀င္ေရာက္ ေႏွာက္ယွက္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျပဳေကာင္းျပဳေလရာ၏ ။ ထို႔ေၾကာင္႔ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႔၌ သဂၤါယနာ တင္ မေထရ္ငါးရာမွတပါး အျခား ရဟန္းမ်ား၀ါမဆိုရ ဟုအရွင္မဟာကႆပ သည္ ဥတ္ကမၼ၀ါစာ ျဖင္႔ေၾကျငာ တားျမစ္ေတာ္ မူသည္။
၀ါဆိုရန္တလေက်ာ္ေက်ာ္ မွ်သာလိုေတာ႔သျဖင္႔ အရွင္မဟာကႆပေထရ္ သည္ သံဂၤါယနာ တင္ပြဲအတြက္ ေရြးခ်ယ္ထားေသာ ရဟႏ ၱာငါးရာအနက္ တ၀က္ေသာ ရဟႏ ၱာတို႔ကို ဦးေဆာင္၍ ၎၊ အရွင္ အႏုရုဒါၶေထရ္ သည္ က်န္တ၀က္ ေသာရဟႏ ၱာ တို႕ကို ဦးေဆာင္၍ ၎ ကုသိနာရံုျပည္မွ ၂၅-ယူဇနာ ကြာေသာ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္သို႔ ခရီးတစ္ ေၾကာင္းစီၾကြ ခ်ီေတာ္မူၾကေလသည္။ အရွင္အာနႏၵယမေထရ္သည္မူ ကား တပည္႔ရဟန္း ၅၀၀ -ႏွင္႔တကြ သာ၀တၱိျပည္ သို႔ၾကြ၍ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ျပဳျပင္ျပီး ေနာက္ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္သို႔ တပါးတည္းၾကြေတာ္မူ၏ ။ အရွင္ပုဏၰေထရ္ သည္ ကား ေနာက္က်၍ ေရာက္လာ ေသာ ရဟန္း ပရိသတ္ ၊လူပရိသတ္အား တရားဓမၼေဟာျပႏွစ္သိမ္႔ရန္ ကုသိနာရံု ျပည္၌ တပည္႔ရဟန္း ၇၀၀- ႏွင္႔တကြ ေနရစ္၍ ၀ါဆိုခါနီးမွ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္သို႔ ၾကြေတာ္မူ၏။
“ ျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူျပီ” ဟုၾကားရေသာအခါ ဇမၺဴဒီပါတစ္ကၽြန္း လံုးရွိ ရဟန္းေတာ္ အားလံုးသည္ ပရိိနိဗၺာန္စံရာ ကုသိနာရံုျပည္သို႔ တပါးမက်န္ သြားေရာက္ ဖူးေမွ်ာ္ၾကေလသည္ ။ ရာဇျဂိဳဟ္ ျပည္ရွိ ၁၈-ရပ္ေသာ ေက်ာင္းေတာ္ ၾကီးမ်ားသည္လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ား တပါးမက်န္ ကုသိနာရံုျပည္သို႔ ၾကြသြား ေလရာ ျပဳျပင္ထိမ္းသိမ္းေစာင္႔ ေရွာက္ မည္႔သူ မရွိသျဖင္႔ ဖံုအထပ္ထပ္အမွိဳက္သရိုက္မ်ား ဖံုးလႊမ္း ေန၏။ ပိုးရြျခပုန္းမ်ား ကိုက္သျဖင္႔ က်ိဳးပဲ႔ေပါက္ျပဲ ပ်က္စီးလ်က္ရွိၾက၏။
ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္တြင္သံဂၤါယနာတင္ ေထရ္အရွင္ ၅၀၀-စံုလင္စြာ ေရာက္ရွိျပီး ေနာက္ ၀ါဆိုလ ျပည္႔ေက်ာ္ ၁-ရက္ေန႔ ၀ါတိုပြဲသံဃာ႔အစည္းအေ၀း၌ ပထမ ၁-လ ေက်ာင္း ပ်က္ ျပင္ရန္၊ ဒုတိယလမွစ၍ သဂၤါယ နာတင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ေတာ္မူၾက၏ ။
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ၁၈- ရပ္
၀ါဆိုလျပည္႔ေက်ာ္ ၂-ရက္ေန႔ တြင္ အရွင္ မဟာကႆပအမူးျပဳေသာ မေထရ္ ၾကီးမ်ား သည္ အဇာ တသတ္မင္း၏ နန္းေတာ္သို႔ၾကြ၍ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ၁၈- ရပ္ျပင္လို ေၾကာင္း ကို မိန္႔ေတာ္မူ ရာ အဇာတ သတ္မင္းၾကီးသည္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ၁၈- ရပ္ကိုျပင္ဆင္ ေပးေတာ္မူ၏။
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ၁၈- ရပ္တို႔မွာ
၁။ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ (ေ၀ဘာရေတာင္၏ ေျမာက္ဘက္၌ ရွိ၏)
၂။ သပၸေသာ႑ိကေက်ာင္း (ေ၀ဘာရေတာင္အေရွ ႔ဘက္ဆင္ေျခေလွ်ာ၌ရွိ၏)
၃။ ပဗ ၻာရယေက်ာင္း ၎
၄။ ေဂါတမကႏၵရေက်ာင္း ၎
၅။ တိႏၵဳကဂုဟာေက်ာင္း ၎
၆။ တေပါဒါကႏၵရကေက်ာင္း ၎
၇။ တေပါဒါရာမေက်ာင္း ၎
၈။ ဣႏၵသာလဂုဟာရေက်ာင္း ၎
၉။ ပိပၸလိဂုဟာေက်ာင္း ၎
၁၀။ ကာဠသိလာေက်ာင္း (ဣသိဂိလိေတာင္နံရံ၌ ရွိ၏)
၁၁။ ၀ိဇၥ်ကု႗္ေတာင္ထိပ္ေက်ာင္း (၀ိဇၥ်ကု႗္ေတာင္၌ရွိ၏)
၁၂။ ေစာရပပါေတာင္ေက်ာင္း (၎ေတာင္နံရံ)
၁၃။ တာလ၀ႏုယ်ာနေက်ာင္း (၎ေတာင္ေျခ၌ ရွိ၏)
၁၄။ မဒၵကုစိၧမိဂဒါယေက်ာင္း ၎
၁၅။ ဇီ၀ကမၺ၀နေက်ာင္း (၀ိဇၥ်ကု႗္ေတာင္ေျခ၌ရွိ၏)
၁၆။ ေမာရနိ၀ါပေက်ာင္း ၎
၁၇။ လဌိ၀ႏုယ်ာနေက်ာင္း ၎
၁၈။ အႏၶက၀ိိႏၵကေတာေက်ာင္း (၀ိဇၥ်ကု႗္ေတာင္၏ အေရွ ႔ေျမာက္ဘက္ရွိ သိပၸိနီ ေခၚေခ်ာင္းငယ္ျခားသည္။)
အာဏာစက္ ႏွင္႔ဓမၼစက္
ထို႔ေနာက္ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္တြင္ သဂၤါယနာတင္မည္႔ အေၾကာင္းကို အဇာတသတ္ မင္းၾကီး အား ေျပာ ၾကားရာ “သဂၤါယနာတင္ပြဲကို ရဲ ရဲၾကီးျပဳလုပ္ေတာမူၾကပါဘုရား၊ ဒါယကာ ေတာ္ မင္းျမတ္အေနျဖင္႔ အာဏာ စက္ျဖင္႔ကူညီပါမည္။ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္တို႔ ဘက္မွ ဓမၼစက္ တည္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္း ေတာ္မူ ၾကပါ ဘုရား ၊ တပည္႔ေတာ္ကို အလိုရွိရာခိုင္းေစေတာ္ မူၾကပါ ဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ထား၏။ ထိုအခါ မေထရ္ၾကီးတို႔က “သံဃာအစည္းေ၀းရာ ဌာန အလိိုရွိေၾကာင္း” မိန္ၾကားၾကကုန္၏ ။
စရည္းပင္ေရာက္ရာ လုိဏ္ဂူ၀
အဇာတသတ္မင္းၾကီးလည္း ၀မ္းေျမာက္ရႊင္လန္းစြာ ၀န္ခံကတိျပဳခဲ႔ ျပီး ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္ ေ၀ဘာရ ေတာင္နံရံ ၌ တည္ရွိေသာ စရည္းပင္ေရာက္ရာ {ခ်စားထားပါတယ္} ဂူ၏အနီး တြင္ သံဃာေတာ္ ၅၀၀- စုေ၀း ရာ မ႑ပ္ေဆာက္လုပ္ေစေတာ္မူ၏။ (မဟာယာန တို႔၏ မွတ္တမ္း ၌ ဂိဇၥ်ကု႗္ေတာင္ ဣႏၵသာလလုိဏ္ဂူ၀ ၌ ပထမသဂၤါယနာတင္သည္ဟုဆို၏)
ထိုသဂၤါယနာမ႑ပ္ၾကီးကား ၀ိသၾကံဳနတ္သားဖန္ဆင္းဘိသကဲ႔သို႔ နံရံမ်ား တိုင္မ်ား ေစာင္းတန္း ေလွကားမ်ားျဖင္႔ အခ်ိဳးအစားက်နေျပျပစ္လွပ၏။ အထူးထူးေသာ ျခဴးပန္း ျခဴးႏြယ္ပန္းခ်ီေဆးေရးရုပ္တို႔ျဖင္႔ တင္႔တယ္လွပ ေနသည္မွာ ဘုရင္႔နန္းေတာ္ထက္ပင္ သာလြန္ေန၍ နတ္တို႔၏ ဘံုဗိမာန္ကို ပင္ ျပက္ရယ္ျပဳေန သေယာင္ထင္ရသည္။ နတ္လူတို႔ ၏ မ်က္စိအားလံုးသည္ ထိုသဂၤါယနာမ႑ပ္ၾကီးအေပၚ သို႔သာတစုတေပါင္း တည္း ေငးစိုက္ေန ၾက သည္ထင္ရ၏။ တေလာကလံုးရွိေပ်ာ္စရာရႊင္စရာ သာယာၾကည္ႏူးစရာအားလံုးကို တေန ရာတည္းစုေပါင္းထားသကဲ႔သို႔ထင္ရသည္ ၏။
ဤသို႔လွ်င္ တၾကိမ္ၾကည္႔မိက မခြါႏိုင္ေအာင္ တရစ္၀ဲ၀ဲ စြဲေနေလာက္သည္႔ သဂၤါယနာ မ႑ပ္ၾကီး ေဆာက္လုပ္ျပီးေသာ အခါ မ႑ပ္အတြင္းပိုင္း၌လည္း အႏုစိတ္ခ်ယ္မူန္း တန္ ဆာဆင္ထား၏။ အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ပေနသည္႔ လ်ပေသာမ်က္ႏွာၾကပ္မွ ပန္းခိုင္၊ ပန္းကံုး၊ ပန္းဆိုင္း တို႔သည္ တြဲရရြဲ က်ေန၏။ မ႑ပ္အတြင္းရွိ တမံတလင္းသည္ မွန္အျပင္ကဲ႔သို႔ေခ်ာေမြ႔ညီညာ၍ စိန္၊ ေၾကာင္၊ နီလာ၊ ပတၱျမား၊ ေက်ာက္မ်က္ တို႔ျဖင္႔ ပန္းကြက္ မ်ားေဖာ္ထား၏။ ျဗဟၼာမင္း၏ ဘံုဗိမာန္အလား တန္ဆာဆင္၍ ရဟႏ ၱာမေထရ္ ၅၀၀- တို႔အ တြက္ အဖိုးအတိုင္းမသိထိုက္တန္ေသာ အခင္း ၅၀၀- တို႔ကိုခင္းထား၏။ သံဃာအားလံုး၏ ေရွ ႔၌ အေရွ ႔ဘက္သို႔မ်က္ႏွာမူလွ်က္ ဓမၼာသနပလႅင္ကို ခင္းထား၏။ ေတာင္ဘက္နံရံကို ကပ္ လ်က္ ေျမာက္ဘက္ သို႔မ်က္ႏွာ မူ၍ ေထရာသနပလႅင္ ကိုခင္းထား၏။
ထိုသို႔ မြမ္းမံျခယ္လွယ္တန္ဆာ ဆင္ျပီးေသာအခါ အဇာတသတ္မင္းၾကီး သည္ သဂၤါယနာ မ႑ပ္ၾကီး ေဆာက္လုပ္ျပီးစီးေၾကာင္း ကို သံဃာေတာ္မ်ား အားေလွ်ာက္ၾကား၏။
{ ၁။ ေထရာသနပလႅင္ = ေမးမည္႔ပုဂၢိဳလ္ (အရွင္မဟာကႆပ)ထိုင္မည္႔ေနရာ
၂။ ဓမၼာသနပလႅင္ = ေျဖမည္႔ပုဂၢိဳလ္ ထိုင္မည္႔ေနရာ }
အရွင္အာနႏၵာ ရဟႏ ၱာျဖစ္ေတာ္မူျခင္း
ထိုအခ်ိန္ ၌ ရဟန္းအခ်ိဳ ႔သည္အရွင္အာနႏၵာကို ရည္ရြယ္၍ “ဤသံဃပရိသတ္ ၌ ရဟန္းတပါး သည္ ကိေလသာအညီွနံ႔ နံေစာ္လ်က္လွည္႔လည္သြားလာေန၏” ဟုဆိုၾကကုန္ ၏။ ထိုစကား ကိုအရွင္အာနႏၵာ ၾကား၍ “ကိေလသာအညွီအနံ႔ လွိဳင္ေသာ ရဟန္းဟူသည္ အျခားသူမျဖစ္ႏိုင္ ၊ငါ႔ကို ရည္ရြယ္၍ သာေျပာဆိုျခင္း ျဖစ္ေပမည္” ဟုၾကံစည္ကာ လြန္စြာ သံေ၀ဂ ျဖစ္ေတာ္မူ၍ ၀ိပၸႆနာ ကမဌာန္းတရားကို အျပင္းအထန္ ၾကိဳးစား ေတာ္မူ၏။
အခ်ိဳေသာ ရဟန္းတို႔သည္ “ငါ႔ရွင္အာနႏၵာ၊ နက္ဖန္သဂၤါယနာတင္ပြဲ စေတာ႔ မည္ ၊သင္ကား ရဟႏ ၱာျဖစ္ရန္ က်င္႔ဆဲပုဂၢိဳလ္သာျဖစ္၏။ ရဟႏ ၱာမျဖစ္ေသးဘဲ သံဃာ႔ အစည္း အေ၀းသို႔ တက္ေရာက္ ရန္မသင္႔ ေလ်ာ္” ဟုသတိေပးစကားဆိုကုန္၏။
ထိုအခါ အရွင္အာနႏၵာသည္ “နက္ဖန္ သဂၤါယနာတင္ပြဲစေတာ႔မည္။ ရဟႏ ၱာ အျဖစ္သို႔ မေရာက္ ေသးဘဲ သံဃာအစည္းအေ၀းသို႔ တက္ေရာက္ရန္ မသင္႔ေလွ်ာ္” ဟုစဥ္းစား ဆင္ျခင္၍ တညလံုးမရက္မနား စၾကၤ ံေလ်ွာက္လွ်က္ ကာယဂတာ သတိကမၼ႒ာန္း (သတိပ႒ာန္) တရားကိုၾကိဳးစားအားထုတ္ ရွူ ႔မွတ္ဆင္ျခင္ ေတာ္မူ၏။ ေက်ာင္းျပင္ပ၌ စၾကၤ ံ ေလွ်ာက္ရင္း အျပင္းအထန္ ရွူ မွတ္ပြားမ်ားအားထုတ္ေသာ္လည္း တရား အထူး (မဂ္ဥာဏ္ အထူး) ျဖစ္ေပၚမလာႏိုင္သျဖင္႔ ဤ သို႔စဥ္းစား ဆင္ျခင္၏။
“အာနႏၵာ သင္သည္ ပါရမီကုသိုလ္ျပည္႔စံုသူျဖစ္၏ ၊ ကမၼဌာန္း တရားကို ၾကိဳးစား အားထုတ္ေလာ႔၊ လွ်င္ျမန္စြာအာသေ၀ါကုန္ခန္း ရဟႏ ၱာျဖစ္လတၱံ႔” ဟုျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ ေတာ္တိုင္ မိန္ေတာ္ မူခဲ႔၏။ ဘုရား ရွင္ တို႔၏စကားသည္ မလြဲမွားႏို္င္။ ငါသည္အားထုတ္မူ ၀ီရိယ လြန္ကဲေနရာ စိတ္တတ္ၾကြ၍ မျငိမ္မသက္ ပ့်ံလြင္႔ မူျဖစ္ေနသည္။ ၀ီရိယလြန္၍ ဥဒၶစၥ ျဖစ္ေန သည္။ ယခုဖန္၀ီရိယကို သင္႔ေလွ်ာ္မွ်တရံုအားထုတ္အံ႔” ဟု ၾကံစည္ေတာ္မူလွ်က္ မိုးေသာက္ ယာမ္၌ စၾကၤ ံ မွဆင္းသက္၍ ေျခတို႔ကိုေဆးေၾကာျပီးလွ်င္ ေက်ာင္းတြင္း သို႕၀င္ေတာ္မူ၏။ ေက်ာင္းတြင္းရွိ ကုတင္ေညာင္ေစာင္း ၌ ထိုင္ျပီးလွ်င္ “ေခတၱခဏအပန္းေျဖ လဲေလ်ွာင္း ဦးမည္” ဟုၾကံရြယ္၍ ကိုယ္ကို ေညာင္ေစာင္းေပၚသို႔ ညြတ္ကိုင္းလိုက္စဥ္ ေျခႏွစ္ဖက္သည္ ေျမမွလြတ္၍ ဦးေခါင္း ေတာ္သည္ ေခါင္းအံုးသိုု႔ မထိမီ အာသေ၀ါ ကုန္ခန္း ရဟႏ ၱာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူ၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ “ဤသာသနာေတာ္ ၌ သြားလ်က္လည္းမဟုတ္ ၊ရပ္လွ်က္လည္း မဟုတ္ ၊ ထိုင္လွ်က္လဲမဟုတ္ အိပ္လွ်က္ လဲမဟုတ္ ဘဲ ရဟႏ ၱာအျဖစ္သို႔ေရာက္ ေသာပုဂိၢဳလ္ ထူးကား အရွင္အာနႏၵာေထရ္ျဖစ္ေတာ္မူသည္” ဟု ဆိုရေပ မည္။
၀ါေခါင္လျပည္႔ေက်ာ္ ၅-ရက္ေန႔ ဆြမ္းစားျပီးခ်ိန္၌ မေထရ္ၾကီးမ်ားသည္ သဂၤါယနာ တင္အစည္း အေ၀းသ႔ိ စံုညီစြာ ၾကြေရာက္ေတာ္မူၾကသည္။ မေထရ္ၾကီးမ်ား စံုလင္စြာ မိမိတို႔ေနရာ တြင္သီတင္းသံုး ေနေတာ္ မူၾကျပီး ေနာက္မွ အရွင္အာနႏၵာေထရ္သည္ ၾကည္လင္ ရႊင္ပ်၀င္းပေသာ မ်က္ႏွာျဖင္႔ တပါးတည္း ၾကြလာ၍ မိမိ ေနရာ၌ သီတင္းသံုး ေလသည္။ အရွင္အာနႏၵာ၏ မ်က္ႏွာထားသည္ ရဟႏ ၱာအျဖစ္ ကိုႏုတ္မွဖြင္႔ မေျပာေသာ္ လည္း အမူအရာျဖင္႔ထုတ္ေဖၚေၾကျငာေနဘိသကဲသို႔ ျဖစ္၏။ အရွင္မဟာကႆပသည္ အရွင္ အာနႏၵာ ကိုျမင္ ရေသာ အခါ “ရဟႏၱာ အျဖစ္သို႔ေရာက္ျပီးေသာအာနႏၵာကားတင္႔တယ္ေပစြ တကား။ အကယ္၍ ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိပါမူ အာနႏၵာ အားမခၽြတ္ဧကန္ေကာင္း ျခီးေပးေလရာ၏ ။ ယခုငါသည္ ျမတ္စြာ ဘုရားကို စား ေကာင္းျခီးေပးအံ” ဟုၾကံေတာ္မူ၍“သာဓု” သံုးၾကိမ္ေခၚေတာ္မူ၏။
၀ိနည္းပိဋက သဂၤါယနာ
သဂၤါယနာတင္ရန္ေထရ္အရွင္ ၅၀၀-တို႔စံုလင္စြာ စည္းေ၀းမိေသာအခါ အရွင္မဟာ ကႆပ ေထရ္ သည္ သံဃာ႔နာယက မေထရ္ အျဖစ္ေဆာင္ရြက္ေေတာ္မူ၍ ဆင္စြယ္ ရိုးတပ္ ယပ္ေတာင္ကို ကိုင္လ်ွက္ ေထရာသနပလႅင္၌ ထိုင္ေနေတာ္မူ၏။ ၀ိနည္းပိဋက ကိုသဂၤါယနာတင္ရန္အတြက္ အရွင္ဥပါလိေထရ္ကို သံဃာ ေတာ္မ်ားက ဆႏၵျပဳၾကေသာအခါ အရွင္ဥပါလိ သည္ ဆင္စြယ္ရိုးတပ္ယပ္ေတာင္ကိုကိုင္လွ်က္ ဓမၼာသန ပလႅင္၌ ထိုင္ေတာ္မူ၏။
အရွင္မဟာကႆပေထရ္သည္ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္တခုစီ ျဖစ္ေပၚလာပံု အေၾကာင္း အရာအတၳဳ ပၸတၱိနိဒါန္း ကို၎၊ သိကၡာပုဒ္ပညတ္ရာ တိုင္းျပည္ျမိဳ ႔ရြာကို၎၊ အာပတ္သင္႔မူ႔ မသင္႔မူ႔ကို ၎ အေသးစိတ္ အသီး သီး ေမးစိစစ္ေတာ္မူ၏။ ေမးတိုင္းေမးတိုင္း ျပသနာတို႔ကို အရွင္ဥပါလိ ေထရ္သည္ ရွင္းလင္းျပတ္သား စြာ ေျဖဆိုေတာ္မူ၏။ ဤသို႔အေမး အေျဖျပဳ ၍ မေထရ္အားလံုးသေဘာတူညီေသာအခါ ရဟႏ ၱာမေထရ္ ၅၀၀- တို႔သည္ သံျပိဳင္ ရြတ္ဆို၍ အတည္ျပဳလကၡံေတာ္မူၾကသည္။ ဤနည္းအားျဖင္႔ သိကၡာပုဒ္တခုခ်င္းကို ေမး,ေျဖ စီစစ္ျပီးတိုင္း အတည္ျပဳစုေပါင္းရြတ္ဆိုၾကသည္။ ၀ိနယ ပိဋက ကိုသဂၤါယနာတင္ရာ၌ အပိုင္း က႑ခြဲျခင္း၊ မ်ိဳးတုူရာ စုေပါင္းျခင္းျပဳ၍ ေရွ ႔ေနာက္အစီအစဥ္က်နေအာင္ စီမံေတာ္မူခဲ႔ၾက သည္။
သုတၱန္ႏွင္႔အဘိဓမၼာပိဋက သဂၤါယနာ
၀ိနည္းပိဋက ကိုသဂၤါယနာတင္၍ ျပီးသျဖင္႔ သုတၱန္ႏွင္႔အဘိဓမၼာကို သဂၤါယနာတင္ရန္ အရွင္ အာနႏၵာ ကို သံဃာေတာ္မ်ားက ေရြးေလွ်ာက္ေသာအခါ အရွင္အာနႏၵာ သည္ ဆင္စြယ္ရိုးတပ္ ယပ္ေတာင္ကို ကိုင္လွ်က္ဓမၼာသနပလႅင္ ၌ထိုင္ေတာ္ မူ၏။ ေရွးဦးစြာသုတၱန္ပိဋက ကိုသဂၤါယနာတင္ရာ တသုတ္စီ တသုတ္စီ ၏ အၾကာင္းအတၳဳပၸတိၱ နိဒါန္းကို၎ အေၾကာင္းျပဳေဟာာကားေသာပုဂၢိဳလ္ကို၎၊ တသုတ္စီ၌ ပါ၀င္ေသာ {ခ်စားထားပါတယ္}မ်ားကို ၎ ေမးစိစစ္ေတာ္မူ၏။ ေမးတိုင္းေမးေသာ ျပသနာ တို႔ကို အရွင္အာနႏၵာ ေထရ္ သည္ ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာေျဖဆိုေတာ္မူ၏။ တသုတ္စီကို ေမး,ေျဖ စိစစ္ျပီးေသာအခါ ရဟႏ ၱာ ၅၀၀-တို႔သည္ စုေပါင္းညီညာသံျပိဳင္ရြတ္ဆို၍ အတည္ျပဳ လကၡံေတာ္မူၾက၏။ ဤနည္းအားျဖင္႔ သုတၱန္ႏ ၱ ပိဋကကို ဒီဃနိ ကာယ္ ၊ မိဇိၥ်မနိကာယ္၊ သံယုတၱနိကာယ္၊ အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ ခုဒၵကနိကာယ္ဟူ၍ အပိုင္းက႑ခြဲျခင္း၊မ်ိဳးတူရာ စုေပါင္းျခင္းျပဳ၍ ေရွ ႔ေနာက္ အစီအစဥ္က်နေအာင္ စီမံေတာ္မူခဲ႔ၾကသည္။ ထိုေနာက္ အဘိဓမၼာ ပိဋကကို သဂၤါယနာတင္ရာ အရွင္အာနႏၵာ ေျဖၾကားေသာ အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းကို အစီစဥ္တက် ခြဲျခားကာ သဂၤါယနာ တင္ ေတာ္မူခဲ႔ၾကသည္။
ဤသို႔ ပထမသဂၤါယနာတင္စဥ္ကပင္လွ်င္ ဓမၼ ၀ိနယ အားျဖင္႔၎၊ ပိဋကသံုးပံု အားျဖင္႔၎၊ နိကာယ္ ၅-ရပ္အားျဖင္႔၎၊ အဂၤါကိုးတန္အားျဖင္႔၎၊ ဓမၼကၡႏၶာ ၈၄၀၀၀-အားျဖင္႔ ၎၊ ဧကနိပါတ္ ၊ {ခ်စားထားပါတယ္}နိပါတ္ စသည္အားျဖင္႔၎ ၊ အစီအစဥ္ေနရာ တက်ျဖစ္ေအာင္ခြဲျခားသတ္မွတ္၍ သဂၤါယနာတင္ေတာ္မူခဲ႔ၾကသည္။
ကၽြႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ လက္ရွိေထရ၀ါဒ ပိဋက သံုးပံုသည္ ပထမသဂၤါယနာတင္စဥ္က အရွင္မဟာ ကႆပ အမွဴးျပဳေသာ ရဟႏ ၱာေထရ္ၾကီး ၅၀၀-တို႔စီစဥ္ခဲ႔သည္႔ အစီအစဥ္အတိုင္း ေရွးမူမပ်က္ရွိေနေလသည္။
သဂၤါယနာတင္ရာ၌ တစံုတရာျဖဳတ္ ပယ္ျခင္း ၊ျဖည္႔စြက္ျခင္းမ်ား ရွိသေလာဟု ေမးပါက ဘုရား ေဟာ တရား(ဗုဒၶဘာသိတ)မွာ တစံုတရာျဖဳတ္ ပယ္ျခင္းမရွိေခ်။ သာ၀က ေဟာေသာတရား (သာ၀က ဘာသိ တ)ႏွင္႔ နတ္ျဗဟၼာတို႔ေဟာေသာတရား (ေဒ၀တာ ဘာသိတ) မ်ားမွာမူ အခ်ိဳ ႔ကိုႏုတ္ပယ္ ရသည္ရွိ၏။ ျဖည္႔ စြက္ ခ်က္ကိုမူ ကားသင္႔ေတာ္ရာ၌သာ ထည္႔သြင္းေပးရ၏။ ထိုျဖည္႔စြက္ခ်က္ဆိုသည္မွာလည္း အေရးၾကီး ေသာတရားသား အဓိပၸါယ္ ျဖည္႔စြက္ခ်က္ မဟုတ္ေခ်။ ေရွ ႔ေနာက္ အဆက္စပ္ေျပျပစ္ေစရန္ စကားစပ္မ်ား ထည္႔ေပး ခ်င္းမွ် သာ ျဖစ္၏။
ဥပမာ - “ထိုအခါ ဤ သို႔မိန္ေတာ္မူ၏ ၊ ဤသို႔ဆိုလတ္ေသာ္ ၊ ဤသို႔အၾကံျဖစ္ေတာ္မူ၏၊ ၏သို႕ၾကား နာလိုက္ရ ၏” စေသာေရွ ႔ေနာက္ ေျပျပစ္ေစရန္ ထည္သြင္းေပးေသာ စကားစပ္ မ်ားသာျဖစ္ေလ သည္။
အငယ္စားသိကၡာပုဒ္မ်ားျပသနာ
သဂၤါယနာတင္ပြဲၾကီး ျပီးဆံုးေသာအခါ အရွင္အာနႏၵာသည္ ရဟႏ ၱာမေထရ္ၾကီး မ်ားကို ဤသို႔ ေလွ်ာက္၏ -
“ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူခါနီး ၌ ငါဘုရားပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ျပီး ေနာက္ သံဃာသည္ အလိုရွိပါမူ အငယ္စားသိကၡာပုဒ္မ်ားကို ပယ္ျဖဳတ္ၾကကုန္ေလေလာ႔” ဟုမိန္ဆိုေတာ္ မူခဲ႔ ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ တပည္ ေတာ္သည္ ‘မည္သည္႔ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို အငယ္စားသိကၡာ ပုဒ္ျဖစ္သည္’ ဟုေမးေလွ်ာက္ပါ သည္ ဘုရား”။
ထိုအခါရဟႏ ၱာမေထရ္ၾကီးမ်ားက ပါရာဇိကကံႏွင္႔ သံဃာဒိသိသ္မွ ၾကြင္းေသာ သိကၡာပုဒ္တို႔ကို အငယ္စားသိကၡာပုဒ္ဟုဆိုၾကကုန္၏ ။ အခ်ိဳ႔ေသာရဟႏ ၱာမေထရ္ ၾကီးမ်ားက ပါရာဇိကေလးပါး ၊ သံဃာဒိသိသ္ ဆယ္႔သံုးပါး ၊အနိယတ ႏွစ္ပါးမွၾကြင္းေသာသိကၡာပုဒ္မ်ားကို အငယ္စားသိကၡာပုဒ္မ်ား ဟုဆိုၾကကုန္၏။
အခ်ိဳ႔ေသာရဟႏ ၱာမေထရ္ ၾကီးမ်ားက ပါရာဇိကေလးပါး ၊ သံဃာဒိသိသ္ ဆယ္႔သံုးပါး၊ အနိယ တ ႏွစ္ပါး၊ နိႆဂၢိပါစိတ္သံုးဆယ္မွ ၾကြင္းေသာသိကၡာပုဒ္မ်ားကို အငယ္ စားသိကၡာပုဒ္မ်ား ဟုဆိုၾကကုန္၏။
အခ်ိဳ႔ေသာရဟႏ ၱာမေထရ္ ၾကီးမ်ားက ပါရာဇိကေလးပါး ၊ သံဃာဒိသိသ္ ဆယ္႔သံုးပါး၊ အနိယ တ ႏွစ္ပါး၊ နိႆဂၢိပါစိတ္သံုးဆယ္ ၊ ပါစိတ္ကိုးဆယ္႔ႏွစ္ပါးမွ ၾကြင္းေသာ သိကၡာပုဒ္တို႔ကို အငယ္စား သိကၡာပုဒ္ဟုဆိုၾကကုန္၏ ။
ဤသို႔ဆို လွ်င္ အငယ္စားသိကၡာပုဒ္မ်ားကိုျဖဳတ္ပယ္ဖို႔ အေရး၌ အယူအဆ မတူ သေဘာ ကြဲလြဲေတာ္မူၾကကုန္၏ ။ အမွန္စင္စစ္ ဒုကၠဋ္ အာပတ္ႏွင္႔ ဆိုင္ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို အငယ္စား (ခုဒၵ)၊ ဒုဗ ၻာသီ အာပတ္ႏွင္႔ ဆိုင္ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို (အငယ္ဆံုး အႏုခုဒၵ) ေခၚေၾကာင္းကို ရဟႏ ၱာၾကီးမ်ား သိေတာ္္ မူၾက၏။ သိုရာတြင္ျဖဳတ္ပယ္ ရန္သေဘာမတူေသာေၾကာင္႔ ျဖဳတ္ပယ္မူ မျပဳႏိုင္ေအာင္ အယူအဆ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထုတ္ ေဖၚ ေျပာဆိုေတာ္ မူၾကျခင္းျဖစ္၏ ။
ထိုအခါ သံဃမဟာနာယက ျဖစ္ေတာ္မူေသာ အရွင္မဟာကႆပ သည္ ဤသို႔ မိန္ဆို ေတာ္ မူ၏-
“ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား၏ တပည္႔သာ၀ကမ်ား လိုက္နာက်ရမည္႔ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို လူ၀တ္ေၾကာင္ မ်ားက သိေနၾကေလျပီ။ ေနလြဲညစာစားပါက ပါစိတ္အာပတ္သင္႔၏။ သစ္ပင္ သစ္ကိုင္းကို ခ်ိဳးဖဲ႔ခုတ္ျဖတ္ ခူးယူ ပါက ပါစိတ္အာပတ္သင္႔၏။ ဆန္၊ စပါး၊ ပဲ၊ ေျပာင္း တို႔ကို ကိုင္တြယ္တို႔ထိပါက ဒုကၠဋ္အာပတ္သင္႔ ၏။ ဤ ေဖာ္ျပပါ ဒုကၠဋ္အာပတ္ ႏွင္႔ ပါရစိတ္အာပတ္ တို႔သည္ အငယ္စားျဖစ္ေသာ္လည္း ရဟန္းတို႔ မျပဳလုပ္ရဟု လူဒါ ယကာ မ်ားသိရွိေနၾက၏။ ဤသို႔လူ ဒါယကာမ်ားသိရွိနားလည္ေနေသာ သိကၡာပုဒ္အငယ္စားမ်ားကို ျဖဳတ္ ပယ္ ၍ ရဟန္းေတာ္မ်ား မလိုက္နာမၾကင္႔သံုးဘဲ ေနၾကပါမူ အမ်ားသူငါကဲ႔ရဲ ႔စရာျဖစ္လတၱံ႔ ။
‘ေဂါတမဘုရားရွင္လဲ ပရိနိဗၺာန္စံေရာ၊ သူ႔တပည္႔ေတြလဲ ဘာစည္းကမ္းမွ မလိုက္နာ ၾကေတာ႔ ဘူး။ေဂါတမဘုရားရွင္ပညတ္ခဲ႔တဲ႔ သိကၡာပုဒ္ေတြကို မလိုက္နာ မၾကင္႔ၾကံ ၾကေတာ႔ဘူး။ ေဂါတမဘုရားရွင္ရဲ ႔အ ေလာင္း ေတာ္ကို မီးသျဂၤ ိဳဟ္တဲ႔ေနရာ ကမီးခိုးေတာင္ မတိတ္ေသးဘူး၊ ေနာက္လိုက္ တပည္႔ေတြက ဘုရား ပညတ္ ခဲ႔တဲ႔ သိကၡာပုဒ္ေတြမလိုက္နာ ၾကေတာ႔ဘူး။’
ဤသို႔စသည္ျဖင္႔ လူတို႔ကဲ႔ရဲ ႔ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေပမည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ျမတ္စြာဘုရား ပညတ္ေတာ္ မမူခဲ႔ ေသာ သိကၡာပုဒ္ ဥပေဒအသစ္မ်ားကို ေနာက္ထပ္တိုးခ်ဲ ႔ပညတ္ျခင္း မျပဳၾကပါကုန္စို႔၊ ျမတ္စြာဘုရား ပညတ္ ေတာ္ မူျပီး ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို ျဖဳတ္ထုတ္ပယ္ႏုတ္ ျခင္းမျပဳၾက ပါကုန္စို႔” -ဟုမိန္ၾကားေတာ္မူ၏။
ထိုသို႔ အဆိုျပဳခ်က္ကို သံဃာဦးေဆာင္ရဟႏ ၱာမေထၾကီး ငါးရာတို႔က တညီတညြတ္ထဲ သေဘာ တူလက္ခံေတာ္မူၾက၍ ပထမသဂၤါယနာၾကီး၌ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ မူၾကီး သံုးခ်က္ကို တညီတညြတ္ တည္း ဆံုးျဖတ္ေတာ္မူခဲ႔ၾက၏။
၁။ သံေဃာ အပၸညတံၱ နပၸညေပတိ (သံဃာေတာ္ သည္ ျမတ္စြာဘုရား မပညတ္ခဲ႔သည္ကို အသစ္တိုးခ်ဲ ႔ပညတ္ခ်င္းမျပဳအံ႔ )
၂။ ပညတၱံန သမုစိ ၦႏၵတိ (ျမတ္စြာဘုရား ပညတ္ခဲ႔သည္ကို ျဖဳတ္ပယ္ဖ်က္ဆီးခ်င္းမျပဳအံ႔ )
၃။ ယထာပညာေတၱသု သိကၡာပေဒသု သမာဒါယ ၀တၱတိ (ျမတ္စြာဘုရားပညတ္ေတာ္မူခဲ႔ ေသာ သိကၡာပုဒ္ (စည္းကမ္းဥပေဒ)မ်ားကို ရိုေသစြာ လိုက္နာက်င္႔သံုးပါအံ႔။
ဤေဖၚျပပါမူၾကီး သံုးခ်က္အတိုင္း ျဖည္႔စြက္ျခင္း ထုတ္ပယ္ခ်င္းလံုး၀မျပဳပဲ မူလအရွိအတိုင္း တရိုတေသ ထိန္းသိမ္းေစာက္ေရွာက္ က်င္႔သံုးလာေသာ ဂိုဏ္းကို ေထရ၀ါဒ ဂိုဏ္းဟုေခၚ တြင္ေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ “အငယ္စားသိကၡာပုဒ္ မ်ားကိုျဖဳတ္ပယ္လိုက ျဖဳတ္ပယ္ၾက ေလာ႔” ဟုအ ဘယ္ ေၾကာင္႔မိန္ေတာ္မူေလသနည္း။ ဤသို႔မိန္ေတာ္မူေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရား ၏ တပည္႔သာ၀က ၾကီးမ်ားသည္ သိကၡာပုဒ္တခုကို မဆိုထားဘိ ဘုရားေဟာ ၾကား ပညတ္ခ်က္မွ စကားတလံုးကိုမွ်(သေ၀ထိုး တခု၊ တေခ်ာင္းပုဒ္တခုကိုမွ်) ျဖဳတ္ပယ္လိမ္္ မည္ မဟုတ္ဟု သိျမင္ေတာ္မူျပီးျဖစ္ေလသည္။ အၾကာင္းမူကား ျမတ္စြာဘုရားပညတ္ေတာ္ မူခဲ႔ေသာ သိကၡာပုဒ္(စည္းကမ္းဥပေဒ) အားလံုးသည္ ရဟန္းအေပါင္းတို႔ ခ်မ္းသာ ေစရန္၊ ေဘးရန္အေႏွာက္ အယွက္ကင္းေစရန္၊ အက်ိဳးငွာသာျဖစ္ေပသည္။ ထိုသို႔ေကာင္းက်ိဳး ခ်မ္းသာကို ျဖစ္ေစ ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို သံဃာေထရ္ၾကီးမ်ားက ဘယ္ေသာအခါမွျဖဳတ္ပယ္ လိမ္႔ မည္မဟုတ္ေခ်။
သိကၡာပုဒ္ပညတ္သည္ကိုမလိုလားမွူ
သို႔ရာတြင္ ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္က သိကၡာပုဒ္မ်ားကို ပညတ္ ေတာ္မူရာတြင္ အခ်ိဳ ႔ေသာရဟန္းမ်ားက မိမိဆႏၵအၾကိဳက္ႏွင္႔ မကိုက္ညီ ၍ ကန္႔ကြက္လိုၾက သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ မင္းမ်ိဳးျဖစ္၍ ဘုရင္မင္းျမတ္အားလံုး၏ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္မူ႔ကို ခံယူရသည္႔ျပင္ အရွင္သာရိပုၾတာ၊ အရွင္ေမာ ဂၢလႅာန္၊ အရွင္မဟာကႆပ၊ အရွင္အႏုရုဒၶါ စေသာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ တခိုး ဣဒၶိပါဒ္ ရွိေသာတပည္႔ ၾကီးမ်ားျဖင္႔ ၀န္းရံထားအပ္၏။ ထို႔ေၾကာင္႔လူသာမန္တို႔ အေနျဖင္႔ျမတ္စြာဘုရားအား ခြန္းတံုးျပန္ ေျပာရန္ မဆိုထား ဘိ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ရန္ပင္ မ၀ံၾကေပ။ ဤသို႔ အရွိန္အ၀ါေၾသဇာၾကီးမား လွသျဖင္႔ ျမတ္စြာဘုရား ပညတ္ ေတာ္မူေသာ သိကၡာပုဒ္ (ထုတ္ျပန္လိုက္ေသာစည္းကမ္းဥပေဒ) ကို အခ်ိဳ ႔ရဟန္းမ်ားမွာ မေက်နပ္ ေသာ္လည္း ၾကိတ္မွိတ္ ေအာင္႔အည္း လိုက္နာခဲ႔ၾကရ၏။ သုဘဒၵ ေတာထြက္ ရဟန္း ၾကီး၏ ၀တၱဳကို ၾကည္႔ပါက ၏အခ်က္မွာထင္ရွားလွ၏။
ရဟန္းမ်ား ေန႔လြဲညစာမစားရဟု သိကၡာပုဒ္ပညတ္စဥ္က ဘဒၵါလိအမည္ရွိ ေသာ ရဟန္းသည္ “ညစာမစားရပါက အရွင္ဘုရာ႔ သာသနာမွာတပည္ေတာ္ဆက္လက္ေန ႏိုင္ပါမလားသံသယ ျဖစ္မိသည္” စသည္ျဖင္႔ မေက်နပ္ခ်က္ကို ဖြင္႔ဟေလွ်ာက္ထား ခဲ႔သည္။
(မဇိၥ်မပဏၰာသ၊ ဘဒၵါလိသုတ္၊ ၁၀၀)
အရွင္မဟာဥဒါယီကလည္း “လူဘ၀မွာ ညစာကို အေကာင္းဆံုးထားျပီး စည္းစိမ္ခံၾကရသည္။ ‘ရဟန္းမ်ားညစာမစားရ’ ဟုပညတ္ခ်က္ကို ၾကားရေသာအခါ စိတ္ႏွလံုးမသာမယာ ဖစ္ခဲ႔ရပါသည္ ဘုရား” ဟုဖြင္႔ဟ ေလွ်ာက္ထားခဲ႔သည္။
(မဇိၥ်မပဏၰာသ၊ လဋဳကိေကာပမသုတ္၊ ၁၁၁)
အခ်ိဳ ႔ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားကမူကိေလသာစင္ၾကယ္ေအာင္ အာသေ၀ါကုန္ခန္း ေအာင္ က်င္႔ဖို႔သာ ပဓာနျဖစ္သည္။ ကိေလသာအာသေ၀ါကုန္ခန္းျပီးပါက ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ မ်ားကို လိုက္နာရန္မလို ဟုယူဆၾက သည္။ အမွန္စင္စစ္ အခ်ိဳ ႔သိကၡာပုဒ္မ်ားမွာ ေကာင္းေသာ လုပ္ငန္း မွန္ေသာလုပ္ငန္း မ်ားကိုပင္ အသိဥာဏ္ နည္းသူတို႔ေတြ႔ျမင္ ၍ ကဲ႔ရဲ ႔ျပစ္မွားမိပါက ထိုကဲ႔ရဲ ႔ျပစ္မွားမူ ျပဳသူတို႔မွာ အကုသိုလ္ပြား မ်ားစရာရွိေသာေၾကာင္႔ ရဟန္းမ်ားမျပဳလုပ္ရဟု တားျမစ္ခ်က္မ်ားျဖစ္သည္။
ရဟႏ ၱာလည္းအာပတ္သင္႔ႏိုင္သည္
ဥပမာ- ရဟႏ ၱာပုဂၢိဳလ္တပါးသည္ စာေပမသင္ၾကားဘူးသျဖင္႔ သိကၡာပုဒ္မ်ားကိုမသိနား မလည္ေခ်။ ထိုရဟႏ ၱာ၏ မိဘႏွစ္ပါးသည္ ခိုက္ရန္ျဖစ္၍ မိခင္သည္ အိမ္မွဆင္းသြား၏။ ဖခင္သည္သား ရဟန္းအား မိခင္ကိုျပတ္ ေခၚေပးပါရန္ေျပာ၏။ သားရဟန္းသည္ မြန္ျမတ္ေသာ ေမတၱာေစတနာျဖင္႔ မိခင္ကိုလိုက္ေခၚ၍ အက်ိဳး အေၾကာင္း ကို ဖခင္ထံတဖန္ျပန္ေျပာျပလွ်င္ ထိုရဟႏ ၱာမွာ သံဃာဒိသိသ္အာပတ္သင္႔ေလသည္။ (ကခၤါ၊ ႒ ၊ ၁၃၃)
ဤအခ်က္ကို မသိေသာ ပဋိပတၱိဘက္မွ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ားသည္ ဤ ေခတ္တြင္ စာေပ မတတ္ခ်င္း ကိုဂုဏ္ယူေနၾက ေလသည္။ ရဟန္း၀တ္ျဖင္႔ေနေသာပုဂၢိဳလ္မွန္သမွ်သည္ သဒၵါ သျဂၤ ိဳဟ္၊ ပါဠိစကား၊ အေရး၊ အေျပာ ကိုမသင္လိုက မသင္ယူပဲေနႏိုင္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ၀ိနည္း သိကၡာပုဒ္မ်ားကို မူကား မလြဲမေသြ သင္ ယူမွတ္ သားၾကရမည္႔ တာ၀န္ရွိေလသည္။ ပါဠိလိုမက်က္ႏိုင္ပါက ျမန္မာလိုသေဘာအဓိပၸါယ္ကို မူ က်က္မွတ္ ထားရမည္႔တာ၀န္ ရွိေလ သည္။ ဥပေဒကိုမသိ၍ လြန္က်ဴးေသာ္လည္း အျပစ္ရွိသည္ သာျဖစ္၏။
အကယ္၍ အသက္အရြယ္ၾကီးရင္႔၍ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ က်က္မွတ္ ႏိုင္စြမ္းမရွိပါမူ မိမိတပါးတည္းသီးျခားေနထိုင္ ခြင္႔မရွိေခ်။ ၀ိနည္းတတ္္ကၽြမ္းေသာ မေထရ္ ၾကီး မ်ား ၏အနီး၌သာေနရမည္။ ၀ိနည္းဓိုရ္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ား၏ အဆံုးအမကို ခံယူေနရေပမည္။
ပုထုဇဥ္ ျဖစ္ေစ၊ ရဟႏ ၱာျဖစ္ေစ ရဟန္းမွန္လွ်င္ အာပါတ္တခုခု သင္႔ေလ႔ရွိ၏။ သိကၡာပုဒ္ကို သိသည္ ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မပါပဲ အမွတ္တမ႔ဲျဖစ္ေစ အာပါတ္ သင္႔ႏိုင္၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ ရဟႏ ၱာပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္လည္း ေဒသနာေျပာၾကားရ၏။ အာပါတ္ကိုကုစားရ၏။ လျပည္႔လကြယ္ေန႔တိုင္း ပါတိေမာက္ ရြတ္ျပရာ၊ ဥပုသ္ျပဳရာသို႔ ရဟန္းတိုင္းသြားေရာက္နားေထာင္ၾကရ၏။ ရဟန္းမ်ားသည္လျပည္႔ လကြယ္ေန႔မ်ားတြင္ သိမ္အတြင္း၌စည္းေ၀း၍ စြမ္းႏိုင္ေသာပုဂၢိဳလ္က ၂၂၇-သြယ္ ေသာ သိကၡာ ပုဒ္မ်ားကို အစအဆံုးရြတ္ျပ၍ ထိုသိကၡာပုဒ္ မ်ားအရ အာပါတ္သင္႔ျခင္းရွိ မရွိ ေမးျမန္းစီစစ္ ရသည္။ အာပါတ္သင္႔ေၾကာင္းကိုေတြ႔ ရွိက ထိုေနရာမွာပင္ေဒသနာၾကား၍ အာပါတ္ကို စင္ၾကယ္ ေအာင္ ကုစား ရ၏။ ထိုေၾကာင္႔ လျပည္႔လကြယ္ေန႔တိုင္းဥပုသ္ျပဳ ျခင္းသည္ လြန္စြာ အေရးၾကီး၏။
ရဟႏ ၱာလည္း ဥပုသ္ျပဳရသည္
ဤအခ်က္ကိုသေဘာမေပါက္ေသာ ရဟႏ ၱာအရွင္မဟာကပၸိနသည္ တပါးတည္း ေနေတာ္မူစဥ္ ဤသို႔အၾကံအစည္စဥ္းစားေလ၏။
“ငါသည္အလြန္စင္ၾကယ္၏၊ အာပါတ္ဟူ၍ ျမဴမွ်မရွိ အတိုင္းထက္အလြန္ စင္ၾကယ္ေနေသာ ေၾကာင္႔ သံဃာ ေတာ္မ်ား ဥပုသ္္ျပဳရာသို႔ သြားရန္လိုပါဦးမည္ေလာ၊ စင္ၾကယ္ျပီးေသာရဟႏ ၱာ ပုဂဳၢိလ္ မ်ားကားဥပုသ္ျပဳရာ ၊ ပါတိေမာက္ရာသို႔ သြားေရာက္ရန္မလိုဟုထင္၏။”
ဤသို႔စဥ္းစားေနသည္ ကို ျမတ္စြာဘုရား သိေတာ္မူ၍ တန္ခိုးေတာ္ျဖင္႔ၾကြ ေရာက္ေတာ္ မူလာ ျပီးလွ်င္ -
“ဥပုသ္ျပဳျခင္း၊ပါတိေမာက္ရြတ္ျပျခင္းကို သင္တို႔ကဲ႔သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက အျမတ္တႏိုး ရိုေသ ေလးစား ၾကရမည္။ ဥပုသ္ျပဳရာသို႔ မသြားပဲမေနရ၊ သြားကိုသြားရမည္ ”- ဟုမိန္႔ၾကားေတာ္မူေလသည္။ (၀ိနည္း၊ မဟာ၀ါ။ ၁၄၅)
မျဖဳတ္လိုေသာ သံဃာေတာ္၏ ဆႏၵမြန္
ယခုျပဆိုခဲ႔ေသာ ဘဒၵါလိ၊ မဟာဥဒ္ယီ စေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကဲ႔သို႔ အခ်ိဳ ႔ကမိမိ အၾကိဳက္ႏွင္႔ မကိုင္ညီ ၍ ၎ ၊အခ်ိဳ ႔ကအက်ိဳးအျပစ္ကို မသိ၍၎၊ ၀ိနည္းသိကၡာ ပုဒ္မ်ားကို ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ မဟုတ္ဘဲ မလြဲသာ၍ လိုက္နာၾကရ ေသာ ရဟန္းမ်ားရွိေလသည္။
ထိုသို႔ မေၾကမလည္ျဖစ္ေနေသာရဟန္းမ်ားကို ေၾကေၾကညက္ညက္ေဆြးေႏြးခြင္႔ ဖြင္႔ေပးသည္႔ အေနျဖစ္ သာ “ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံက အငယ္စားသိကၡာပုဒ္မ်ားကို သံဃာသည္ ျဖဳတ္လိုက ျဖဳတ္ၾကေလာ႔ ”ဟုမိန္ေတာ္မူခဲ႔ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ရဟန္းတို႔အား ဆင္းရဲ ကိုပယ္ေဖ်ာက္၍ ခ်မ္းသာကိုေဆာင္မည္႔ ၀ိနည္း သိကၡာပုဒ္ (စည္းကမ္းမ်ားကို)သံဃာ ဦးေဆာင္ ရဟန္းမေထရ္ၾကီးမ်ားက ပယ္ျဖဳတ္လိမ္႔မည္ မဟုတ္ေခ်။ ဥပမာအားျဖင္႔ စၾကၤ၀ေတး မင္းၾကီး နတ္ရြာစံခါနီး၌ သားေတာ္ၾကီးမ်ားအား “လက္ရွိ အုပ္စိုး ေနေသာ နယ္ပယ္ အခ်ိဳ ႔ကို စြန္႔လိုကစြန္႔ရစ္ၾက ”ဟုမိန္႔ေတာ္ မူေသာ္လည္းသားေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ ဘယ္နည္းႏွင္႔မွ် လက္ရွိ ႔ နယ္ပယ္ မ်ားကို စြန္ၾကလိမ္႔မည္မဟုတ္ဟု သိျပီးျဖစ္ေပသည္။ (မိလိႏၵပဥွာပါဠိေတာ္)
ဆရာျဖစ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္တိုင္က ပယ္ျဖဳတ္လိုက ျဖဳတ္ပယ္ၾကရန္ ခြင္႔ေပးပါလွ်က္ တပည္႔သာ၀က မ်ားက ပယ္ျဖဳတ္ျခင္းမျပဳဘဲ တညီတညြတ္တည္း သေဘာ တူလက္ခံ က်င္႔သံုးျပသသျဖင္႔ ထိုျမတ္စြာဘုရား၏ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္စည္းကမ္းမ်ားသည္ မွန္ကန္၍ တရားႏွင္႔ ေလွ်ာ္ညီေၾကာင္း၊ တရားစစ္ တရား မွန္ ျဖစ္ေၾကာင္းထင္ရွားေစေလသည္။ ထိုတရားကိုေဟာၾကားေသာ ဘုရားသည္လည္း ဘုရားစစ္ ဘုရားမွန္ျဖစ္ ေၾကာင္းထင္ရွား ေစသည္။ ထိုမွန္ကန္ေသာအက်င္႔ ကိုလိုက္နာက်င္႔သံုးေသာ တပည္႔သာ၀က တို႔သည္လည္း သံဃာစစ္ သံဃာမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ပိုမိုထင္ရွားေလသည္။ ဗုဒၶဘာသာကိုမၾကည္ညိဳသူ ဘာ သာျခား (အညတိတၱိယ)တို႔အား ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃာ အစစ္အမွန္ကိုသိရွိနားလည္ ၾကည္ညိဳလာၾကေစရန္ ၎၊ ဘုရားရွင္၏ အရွိန္အ၀ါၾသဇာေၾကာင္႔ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ား ကိုမလြဲမေရွာင္လက္ခံက်င္႔သံုးၾကရသည္ ဟု အျပစ္ရွာေျပာလိုသူတို႔ကို ႏွဳတ္ပိတ္သြားေစ၍ တပည္႔သာ၀က ရဟန္းမ်ားကိုယ္ တိုင္က ေက်ေက်နပ္နပ္ လိုလိုလားလား လက္ခံၾကင္႔သံုးမူ႔ ျပဳၾက သည္ကို ထင္ရ်ားေစရန္ ၎ “ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံ ျပီးေနာက္ အငယ္စားသိကၡာပုဒ္ မ်ားကို ျဖဳတ္လိုကျဖဳတ္ၾကေလာ႔ ”ဟုျမတ္စြာဘုရားမိန္ေတာ္မူခဲ႔ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ “ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္တိုင္က ပယ္ျဖဳတ္ခြင္႔ေပးပါလွ်က္ ငါတို႔ ရဟန္းသံဃာမ်ား ကိုယ္တိုင္လိုလိုလားလား လက္ခံၾကင္႔ သံုးလိုၾကေသာ သိကၡာပုဒ္ေတာ္မ်ားပါတကား ” ဟုတရား နည္းပါးေသာ ပုထုဇဥ္ရဟန္းအခ်ိဳ ႔တို႔သည္လည္း အမ်ားနည္းတူ လက္ခံ လာၾကေလေတာ႔သည္။
အရွင္အာနႏၵာ အျပစ္တင္ခံရျခင္းမ်ား
သဂၤါယနာတင္ပြဲ ျပီးဆံုးေသာေန႔ ၌ ရဟႏ ၱာမေထရ္ၾကီးမ်ားသည္ အရွင္ အာနႏၵာအေပၚ ေ၀ဘန္ျပစ္တင္မူျပဳၾကေလသည္။
၁။ “ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံျပီးေနာက္ အငယ္စားသိကၡာပုဒ္မ်ားကို သံဃာသည္ ျဖဳတ္ပယ္လိုက ျဖဳတ္ပယ္ၾကေလာ႔ ”ဟု ျမတ္စြာဘုရားမိန္ေတာ္မူရာ၌ “မည္သည္႔သိကၡာပုဒ္ မ်ားသည္ အငယ္စားသိကၡာပုဒ္ျဖစ္သည္ ”ဟုအရွင္ အာနႏၵာသည္ ခြဲျခားမေမးေလွ်ာက္မိေခ်။ ထိုသို႔မေမးေလွ်ာက္မိျခင္းသည္ အရွင္အာနႏၵာ၏ ေပါ႔ေလ်ာ႔မူ႔၊ ခၽြတ္ယြင္း မူ႔ျဖစ္သည္ဟု အျပစ္တင္ၾကေလသည္။ (အမွန္စင္စစ္ အရွင္အာနႏၵာသည္ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို ပယ္ျဖဳတ္ရန္ လံုး၀မရည္ရြယ္ေသာေၾကာင္႔ “အဘယ္သိကၡာပုဒ္သည္ အငယ္စား ျဖစ္ပါသနည္း”ဟု ေမးရန္မလိုသျဖင္႔ မေလွ်ာက္မိျခင္းျဖစ္ေပသည္။)
၂။ တရံေရာအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အတြက္ မိုးေရခံသကၤန္း ခ်ဳပ္ၾကေသာအခါ အရွင္အာနႏၵာ သည္ ထိုသကၤန္းစကို ေျချဖင္႔ နင္းဖိ၍ ခ်ဳပ္၏။ ထိုသို႔ျမတ္စြာဘုရား၏သကၤန္းကို ေျချဖင္႔နင္းျခင္းသည္ မရိုေသရာေရာက္သည္ဟုအျပစ္တင္ၾကေလသည္။
၃။ ကုသိနာရံုျပည္ျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္စံေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရား၏ အေလာင္းေတာ္ကို လာေရာက္ ဖူးေျမာ္သူမ်ားအနက္ အိမ္အျပန္မိုးမခ်ဳပ္ေစရန္အတြက္ အရွင္အာနႏၵာသည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အား ပထမ ဦးစြာ ဖူးေမွ်ာ္ခြင္႔ေပး၏။ ထိုအမ်ိဳးသမီးမ်ား ငိုယိုမူေၾကာင္႔ ျမတ္စြာဘုရား၏ ရုပ္အေလာင္းေတာ္မ်ားကို မ်က္ရည္ မ်ား ျဖင္႔ေပက်ံခဲ႔ရေလသည္။ ဤသို႔ အမ်ိဳးသမီးထုအား ပထမဦးစြာ ရွိခိုးခြင္႔ျပဴသည္႔ အတြက္လည္း အရွင္အာနႏၵာ ကို အျပစ္တင္ ၾကေလသည္။
၄။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ “အလိုေတာ္ရွိ ပါကအာယုကပ္ပတ္လံုးေနႏိုင္ေၾကာင္း ” ကိုမိန္ေတာ္မူ ပါလ်က္ “သတၱ၀ါ တို႔ကို သနားေသာအားျဖင္႔ အာယုကပ္ ပတ္လံုးတည္ေတာ္မူပါဘုရား”ဟု မေတာင္းပန္ျခင္းသည္ လည္း အရွင္ အာနႏၵာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ ျဖစ္သည္ဟုအျပစ္တင္ၾကသည္။
၅။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ၏ သာသနာေတာ္၌ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ရဟန္းျပဳ ခြင္႔ရေအာင္ (ဘိကၡဳနီသာ သနာ ျဖစ္ေပၚလာ ေအာင္) ၾကိဳးစားအားထုတ္မူ႔အတြက္လည္း အရွင္အာနႏၵာကို အျပစ္တင္ေတာ္မူၾကသည္။
အထက္ပါ ၅- ခ်က္ကို သံဃာဦးေဆာင္ရဟန္းၾကီးတို႔ ေက်နပ္မူရွိ ေအာင္အရ်င္အာနႏၵာသည္ မိမိခၽြတ္ယြင္းခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံရေလသည္။
ပထမ သံဂၤါယနာ၌ သံဃာကြဲျပားမူရွိသေလာ
ထို ပထမသဂၤါယနာတင္ခ်ိန္၌ ၀ါကၽြတ္ေသာအခါ အရွင္ပုရာဏေထရ္သည္ ဒကိၡဏာဂိရိဇနပုဒ္ ၌ ေနာက္လိုက္ရဟန္း၅၀၀- ႏွင္႔အတူ တကြေဒသစာရီလွည္႔လည္ေတာ္မူ၏။
ဒကိၡဏာဂိရိဇနပုဒ္တြင္ အတန္ၾကာသီတင္းသံုးေနထိုင္ျပီးေနာက္ သဂၤါယနာတင္ပြဲျပီးဆံုးခါနီး အခ်ိန္၌ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္သို႔ၾကြေရာက္လာ၏။ ရာဇျဂိဳဟ္ ျပည္ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သံဂၤါယနာ တင္ ရဟႏ ၱာမေထရ္ၾကီးမ်ားထံသို႔ခ်ဥ္းကပ္၍ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာအလႅာပသလႅာပ ျပာဆို၏ ။ အရွင္ပုရာဏေထရ္ကို သံဂၤါယနာတင္ပြဲသို႔ပါ၀င္တက္ေရာက္ရန္ရဟႏ ၱာမေထရ္ ၾကီးမ်ားက တိုက္တြန္းဖိတ္ေခၚၾကေလသည္။
ထိုအခါအရွင္ ပုရာဏေထရ္က “ငါ႔ရွင္တို႔ သဂၤါယနာတင္ျခင္းကို ေကာင္းစြာ ျပဳအပ္ေလျပီ၊ (သဂၤါယနာတင္ေသာအမူသည္ေကာင္းပါသည္။) သို႔ရာတြင္ငါမူကား ျမတ္စြာဘုရားမ်က္ေမွာက္ေတာ္မွ ၾကားနာ မွတ္သားထားသည္႔အတိုင္း ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ပါအံ႔ ”ဟုျပန္လည္မိန္ၾကားေလသည္။
ဤစကားရပ္ေၾကာင္႔အရွင္ပုရာဏ၏ဆိုလုိခ်က္ကသေဘာမေပါက္သူတို႔ သည္ သဂၤါယနာ တင္ျခင္း ကို အရွင္ပုရာဏေထရ္က ေထာက္ခံျခင္းမရွိ၊ ပထမသံဂၤါယနာ၌ သံဃာ အပ္ေၾကာင္းေပၚသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ၾက၏။ အမွန္စင္စစ္ အရွင္ပုရာဏ ၏ႏွဳတ္မွ “သုသဂၤ ီေတာ= ေကာင္းေသာ သံဂၤါယနာ တင္ျခင္း တည္း”ဟုထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားျခင္းသည္ သဂၤါယနာတင္မူကို သေဘာတူ လက္ခံေၾကာင္း ထင္ရွားပါ သည္။
“ ျမတ္စြာဘုရားျမတ္ေမွာက္ေတာ္မွ ငါကိုယ္တိုင္ၾကားနာခဲ႔သည္႔ အတိုင္း ဆက္ လက္္ ေဆာင္ပါအံ႔” ဟူေသာစကားမွာ သံဂၤါယနာကို အသိအမွတ္မျပဳေရာက္သည္ဟု အဓိပၸါယ္ ေကာက္ၾက ျပန္ သည္။ အမွန္စင္စစ္သံဂၤါယနာတင္ျခင္းဆိုသည္မွာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူေသာတရားမ်ားကို ပိဋကအား ျဖင္႔ခြဲျခား၍ နိကာယ္အားျဖင္႔ခြဲျခား၍ တစ္ပါးစု ၊ ႏွစ္ပါးစုစသည္ျဖင္႔မ်ိဳးတူရာသေဘာတူရာအစီအစဥ္စနစ္တက် စီစဥ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအစီအစဥ္မ်ားမွာ အရွင္ပုရာဏမဟာေထရ္ၾကီး က်က္မွတ္ေဆာင္ထားေသာ အစီအစဥ္ ႏွင္႔ မတူေခ်။ ထိုေၾကာင္႔ အရွင္ပုရာဏမေထရ္ၾကီးအေနျဖင္႔ “အသက္အရြယ္ၾကီးရင္႔အိုမင္းမွ ပိဋက မ်ားကို၊ နိကာယ္မ်ားကိုအစီအစဥ္သျဖင္႔ ျပန္လည္မသင္ယူလို၊ မသင္ယူႏိုင္ေတာ႔။ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သည္႔ ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင္႔ ရဟန္း သစ္မ်ားသည္ သံဂၤါယနာမူအတိုင္း ဆက္လက္ သင္ယူူေဆာင္ထားၾကပါ။ မိမိမူကား မိမိရထား သည္႔အစီ အစဥ္ အတိုင္း ဆက္လက္ေဆာင္ ထား ေတာ႔မည္”ဟုဆိုလိုပါသည္။
ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္တြင္ သဂၤါယနာတင္မည္႔ ရဟႏ ၱာေထရ္ငါးရာမွတပါး အျခားမည္ သည္႔ရဟန္းမွ် ၀ါမဆုိ ရဟု ဉတ္ကမၼ၀ါစာျဖင္႔အမိန္ထုတ္ထားောကာင္းကို အထပ္ ၌ ေဖာ္ျပခဲ႔ေလ ျပီ။ ထို႔ေၾကာင္႔ ရာဇျဂိဳဟ္ ျပည္ တြင္ သဂၤါယနာတင္ေနခ်ိန္၌ ရဟႏ ၱာမေထရ္ၾကီး ၅၀၀- မွတပါးအျခားရဟန္းသံဃာမ်ားမရွိေခ်။ သဂၤါယနာ တင္ပြဲကို ၀ါေခါင္လျပည္႔ေက်ာ္ ၅ရက္ေန႔မွ စ၍ ခုႏွစ္လၾကာမွျပီးဆံုးသည္ဆိုရာ တေပါင္း လျပည္႔ ေလာက္တြင္ သဂၤါယနာ တင္ျပီးခါနီးမွ အရွင္ပုရာဏေထရ္ ရာဇျဂိဳဟ္သို႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေပသည္။ အရွင္ ပုရာဏ ေထရၤသည္လည္း ထိုအခ်ိန္၌ သဂၤါယနာတင္ပြဲ ျပီးဆြုးေလာက္ျပီဟု ယူဆ၍ ရာဇျဂိဳဟ္သို႔ ၾကြေရာက္ လာ ျခင္းျဖစ္ေပမည္။
အရွင္ပုရာဏသည္ သံဃာ ၅၀၀- ဦးေဆာင္ေနေသာသံဃာ႔ေထရ္ျဖစ္၍ ကုသိနာရံုျပည္တြင္ သံဃာေထရ္ ၇-သိန္း စုေ၀းရာ၌ အရွင္ပုရာဏေထရ္ ပါ၀င္ခဲ႔မည္ဧကန္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအစည္းအေ၀းက သံဂၤါယနာ တင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင္႔ ရာဇျဂိဳဟ္၌အျခားရဟန္း မ်ား ၀ါမဆိုရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔ကို အရွင္ပုရာဏ ေထရ္သည္လည္း သိရွိျပီးသားျဖစ္ေပမည္။
သို႔ပါလ်က္ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္သို႔ အရွင္ပုရာဏ ၾကြလာျခင္းမွာ တေပါင္းလျပည္႔ေက်ာ္ ေလာက္ တြင္ သဂၤါယနာ တင္ျပိးဆံုး ေလာက္ျပီဟု ယူဆ၍ ၾကြလာျခင္း ျဖစ္ေပမည္။
ဤသို႔ရွင္းလင္းစြာ နားလည္ပါက အရွင္ပုရာဏ သည္ ပထမသဂၤါယနာကို ကန္႔ကြက္ျခင္းမရွိ၊ သေဘာတူ ေထာက္ခံေၾကာင္း သိသာပါသည္။
သကၠရာဇ္ျဖိဳ၍ သာသနာသကၠရာဇ္စတင္ျခင္း
ပထမသဂၤါယနာ တင္ပြဲသည္ ၇-လၾကာျမင္႔ရာ ၀ါေခါင္လျပည္႔ေက်ာ္ ၅-ရက္ေန႔ တြင္ စတင္ခဲ႔၍ တေပါင္းလျပည္႔ေက်ာ္ ၅-ရက္ေန႔တြင္ျပီးဆံုးခ်င္းသို႔ေရာက္ေလသည္။
ထိုအခါ အရွင္မဟာ ကႆပ ႏွင္႔သာသနာ႔ ဒါယကာ အဇာတသတ္မင္းၾကီးတို႔ သေဘာ တူညီၾက၍ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၄၈-ခုႏွစ္ကို ေခ်ျပီးလွ်င္ တခုအၾကြင္းျပဳလွ်က္ ျမတ္စြာ ဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံေသာ ႏွစ္ကို ပထမ ၁- ႏွစ္ဟုသတ္မွတ္ေရတြက္ေလ၏။ မဟာ သကၠရာဇ္္ ႏွင္႔သာသနာသကၠရာဇ္ကို တညီတည္းျပဳ၍ ေရတြက္ခဲ႔ေလသည္။
ဤတြင္ပထမသဂၤါယနာ တင္သမိုင္းျပီး၏။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါအံုးမည္။
ေမာင္ေဇာ္မင္းေအာင္
{ယခုစာမ်က္ႏွာမွ စာလံုးေပါင္းအမွားေတြျပင္ေပးခဲ႔တဲ႔ အမ မသက္ဇင္ ကိုလဲအထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္}
ထိုအခါ အရွင္မဟာကႆပ သည္ ၅၀၀ မွ်ေသာတပည္႔ရဟန္း ပရိသတ္ႏွင္႔အတူ ပါ၀ါျပည္မွ ကုသိနာရံု ျပည္သို႔ ၾကြလာေသာလမ္းခရီးတြင္ တခုေသာသစ္ပင္ရင္း၌ နားေနေတာ္မူ ၏။ ထိုအခိုက္ အ၀တ္ မ၀တ္ေသာ အာဇီ၀က တကၠတြန္းတေယာက္သည္ မႏၵာရ၀နတ္ပန္းကို ထီးသဖြယ္ ေဆာင္း၍ ကုသိနာရံုဘက္မွ ပါ၀ါျပည္ဘက္သို႔ လာလွ်က္ရွိ၏ ။ အရွင္မဟာက ႆပ သည္ ထိုတကၠတြန္းကိုျမင္၍ - “ ငါ႔ရွင္ ၊ ငါတို႔ဆရာ ျမတ္စြာဘုရားကို သိပါ၏ေလာ” -ဟု ေမး၏။ ထိုအခါ အဇိ၀ကတကၠတြန္းက - “ေၾသာ္ သင္တို႔ဆရာ ကိုငါ သိ ပါ၏။ ရဟန္းေဂါတမ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသည္မွာ ယေန႔ ၇ ရက္ရွိပါျပီ။ ထိုပရိနိဗၺာန္ျပဳရာအရပ္မွ ဤ မႏၵာရ၀နတ္ပန္း ကို အကၽြႏု္ပ္ယူလာခဲ႔ပါသည္” – ဟုဆို၏။
ထိုစကားကိုၾကားေသာအခါ ရာဂမကင္းေသးေသာ ရဟန္းတို႔သည္ မတ္တတ္မွလဲ၍ လူးလိမ္႔ ငိုေၾကြး ၾက ကုန္၏ ။ရာဂကင္းျပီးေသာ ရဟန္းတို႔သည္ကား “ သခၤါရတရားတို႔သည္ အျမဲ မရွိကုန္၊ ဤသခၤါရ တရား၌ ျမဲျခင္းသေဘာကိုဘယ္မွာျပဳအံနည္း” ဟုေအာက္ေမ႔ဆင္ ျခင္လွ်က္ စိတ္ကို ေျဖ၍ ဓမၼသံေ၀ဂ ယူၾကကုန္၏ ။
ထိုအခါသုဘဒၵမည္ေသာ ေတာထြက္ရဟန္းၾကီးသည္ ထိုပရိသတ္၌ ပါ၀င္လွ်က္ရွိ၏ ၊ ထိုရဟန္းၾကီး သုဘဒၵသည္ - “ငါ႔ရွင္တို႔ ၊ မငိုၾကကုန္လင္႔ ။ အငိုတိတ္ၾကကုန္ေလာ႔ ။ ယခု အခါ ငါတို႔သည္ ရဟန္းၾကီး ေဂါတမ ၏ လက္ေအာက္မွေကာင္းစြာ လြတ္ေျမာက္ ၾကေပျပီ ။ ရဟန္းၾကီး ေဂါတမသည္ ငါတို႔ကို အရာရာခ်ဳပ္ ျခယ္ ခဲ႔၏။ ယခုမူကား ငါတို႔ျပဳလိုရာကို ျပဳၾကကုန္အံ႔ံ မျပဳလုပ္အပ္သည္ကို မျပဳဘဲေနၾကကုန္အံံ႔” - ဟုဆို၏ ။
သဂၤါယနာတင္ရန္ အၾကံအစည္
ေတာထြက္ၾကီးသုဘဒၵ၏စကားလံုးမ်ားသည္ အရွင္မဟာကႆပ ၏ အသဲႏွလံုးကို လွံအစင္းတရာ ျဖင္႔ထိုးဆြဘိသကဲ႔သို႔ ျဖစ္ရ၏ ။ ေႏြအလယ္၌ မိုးတိမ္မျမင္ မထစ္ခ်ဳန္းဘဲ အေျခာက္တိုက္ မိုးၾကိဳးျပစ္္သကဲ႔သို႔ မေမွ်ာ္လင္႔ေသာစကားမ်ားၾကားရ ၍ အံၾသတုန္လွူပ္ေတာ္မွူမိေလသည္ ။
“ၾသ… ေျပာမွေျပာရက္ ပါေလ ၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံ သည္မွာ ခုႏွစ္ရက္မွ်သာရွိိေသး၏ ။ ေရႊအဆင္းကဲ႔သို႔ ၀င္း၀ါေသာ အေလာင္းေတာ္ရုပ္ကလာပ္ ၾကီး ယေန႔အထိ ထင္ရွားရွိေနပါေသး၏ ။ေရႊအဆင္းကဲ႔သို႔ ၀င္း၀ါေသာ အေလာင္းေတာ္ ရုပ္ကလပ္ ၾကီး ယေန႔အထိထင္ထင္ရွားရွားရွိေေနပါေသး ၏ ။ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ပင္ပန္းၾကီးစြာ ၾကိဳးစားအားထုတ္၍ တည္ေထာင္ခဲ႔ရေသာ သာသနာျဖစ္ပါလွ်က္ သာသနာ႔ ရန္ဆူး ရန္ေညွာင္႔ ေပၚေပါက္လာပံုမွာ ျမန္ဆန္လွေျခ ၏ တကား ။ သာသနာ႔ အေလွးအမႊား သာသနာ႔ အမွိုက္ သရိုက္ တို႔သည္ အလြန္လွ်င္ျမန္စြာ ေပၚေပါက္လာေခ်ဘိ၏ ။ ဤ ရဟန္းယုတ္သည္ ကာလရွည္ ၾကာ၍ သေဘာတူရာအေဖာ္အေပါင္းကို ရခဲ႔ေသာ္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို ဆုတ္ယုတ္ႏိုင္ေစရာ၏” - ဟုလည္း ဓမၼသံေ၀ဂ ျဖစ္ေတာ္မူ၏ ။
ထိုေနာက္ အရွင္မဟာကႆပ ေထရ္သည္ ဤ သို႔အၾကံျဖစ္ေတာ္မူ၏ -
“ အကယ္၍ ငါသည္ ဤ ေတာထြက္ရဟန္းၾကီးကို သကၤန္းခၽြတ္၊ ပိတ္ျဖဴပတ္ကာ လူ၀တ္လဲေစ၍ သာသနာ႔ေဘာင္မွႏွင္ထုတ္ျငားအံ ၊ ေဂါတမဘုရား၏ အေလာင္းေတာ္ပင္ မီးသျဂၤိဳဟ္မူ႔ မျပဳရေသးပါဘဲလွ်က္ ေဂါတမဘုရား၏ တပည္႔မ်ားသည္ ျငင္းခံုခိုက္ရန္ျဖစ္ေန ၾကကုန္ ျပီဟု လူအမ်ားကဲ႔ရဲ ႔စရာျဖစ္ခ်ိမ္႔မည္။ အခိုက္ အတန္းအားျဖင္႔ ဆိုင္းငံ႔ထားဦးအံ ။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူခဲ႔ေသာ တရားေဒသနာေတာ္တို႔သည္ မသီကံုး ရေသးေသာ ပန္းပံုၾကီးသဖြယ္ျဖစ္ေနေသး၏ ။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ေလတိုက္ခတ္လာပါမူ ပန္းပြင္မ်ား ဖရိုဖရဲ ျပန္႔ ၾကဲလြင္႔ပါ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ေလရာ၏ ။ ထို႔နည္းတူ အခ်ိန္ကာလၾကာေညာင္း ေသာအခါ ၀ိနည္း သိကၡာ ပုဒ္မ်ားမွ သိကၡပုဒ္တစ္ခုခ်င္း ၊ ႏွစ္ခုခ်င္း ေပ်ာက္ေလရာ၏ ။ သုတၱန္တရား ၊ အဘိဓမၼာတရားတို႔သည္လည္း တျဖည္းျဖည္ေပ်ာက္ေလရာ ၏ ။ ထိုအခါ ဗုဒၶသာသနာကြယ္ပသည္ မည္၏။ ဤသို႔သာသနာမကြယ္ပေစရန္ ဓမၼႏွင္႔ ၀ိနယကို သဂၤါယနာတင္အံ ။ ထိုသို႔ သံဃာယနာ တင္ျပီးေသာအခါ ၌မူ ဓမၼႏွင္႔၀ိနယ တို႔သည္ ခိုင္ခံ ေသာ ၾကိဳးျဖင္႔ သီကံုးထားေသာ ပန္းပြင္႔တို႔ကဲသို႔ ခိုင္ျမဲလတၱံ႔ ။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ အဓြန္ရွည္စြာ ခိုင္ခံတည္ ျမဲေစရန္ သံဂၤါယနာတင္ျခင္းအမူ႔ကို မလြဲမေသြျပဳရေပမည္ ။
ဤသို႔ၾကီးေလးေသာတာ၀န္ၾကီးကို ငါကိုယ္တိုင္ထမ္းေဆာင္ရမည္႔ အေရးကို ေျမာ္ျမင္ ေတာ္မူ ေသာ ေၾကာင္႔သာလွ်င္ ငါရဟန္းျပဳ၍ ျမတ္ဗုဒၶထံသို႔ ရည္မွန္းထြက္ခြာလာစဥ္က ျမတ္စြာဘုရားသည္ ၆ မိုင္ (၃ဂါ၀ုတ္)ခန္႔ ခရီးကိုေျခလ်ွင္ၾကြ ၍ ငါ႔ကိုခရီးဦးၾကိဳဆိုခဲ႔၏ ။ ၾသ၀ါဒ သံုးပါးျဖင္႔ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ငါ႔ကို ရဟန္းျပဳေပးခဲ႔၏ ။ အၾကင္႔သိကၡာျဖဴစဥ္သန္႔ ရွင္းမူ၌ ငါ႔ကို သာလွ်င္စံျပ အျဖစ္ထား၍ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔၏ ။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ မိမိသာ ရံုေသာ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းၾကီး ကိုငါ႔အားခ်ီးျမွင္႔ ေပးသနားေတာ္မူခဲ႔၏ ။ ဤႏွစ္ထပ္ သကၤန္း ၾကီး ကား အဓမၼ ၀ါဒီ တို႔ကိုေခ်မူန္းတိုက္ခိုက္ေသာ တရားေသာ စစ္ပြဲ၌ ဘဘုရား၀တ္ခဲ႔ ေသာခ်ပ္ ၀တ္တန္ဆာ ျဖစ္ေပသည္။ ငါသည္ထိုခ်ပ္၀တ္တန္ဆာကို ၀တ္၍ တရားေသာ စစ္၌ ေအာင္ပြဲ ခံအံ။ ငါ႔ကဲ႔ သို႔ ရဟန္း ထင္ရွား ရွိပါလွ်က္ ဤသုဘဒၵရဟန္းယုတ္သည္ ၾကီးပြားတိုးတက္မူ႔ကို မရေစသင္႔ ။
သူယုတ္မာတို႔ ၏ တရားမထြန္းကားမီ ၊ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ တရားဓမၼ တားျမစ္ ပိတ္ပင္ျခင္း မခံ ရမီ ၊ အဓမၼ၀ါဒီ ရဟန္း ဆိုးမ်ား အင္အားမတိုးမီ ၊ ဓမၼ၀ါဒီရဟန္းမ်ား အင္အားမနည္းမီ ၊ ဓမၼႏွင္႔ ၀ိနယကို သဂၤါ ယနာတင္အံ ။ ထိုသို႔သံဂၤါယနာတင္ျပီးေသာအခါ ၌ ရဟန္းဆိုးမ်ားေခါင္းေထာင္ႏိုင္ေတာ႔မည္မဟုတ္သျဖင္႔ သာသနာေတာ္ၾကီး ထြန္းကားျပန္႔ပြား လတၱံ႔” - ဟု အၾကံ ျဖစ္ေတာ္မူ၏ ။
သာဓုကီဠနသဘင္
ထိုသို႔ အၾကံအစည္ျဖစ္ေတာ္ မူသည္ကို အခ်ိန္မတိုင္မီ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာၾကားေတာ္ မမူဘဲ တပည္႔ ရဟန္းပရိသတ္ တို႔ကို တရားဓမၼေဟာျပ ၍ ေသာကမီးျငိမ္း အပူဇာတ္သိမ္းေစ ျပီး လွ်င္ကုသိနာရံုျပည္သို႔ ဆက္လက္ ၾကြခ်ီေတာ္မူ ေလသည္။ ကုသိနာရံုျပည္သို႔ ေရာက္ ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ၏ အေလာင္း ေတာ္ထားေသာ နံသာတင္ထင္း ပံုကို လက္အုပ္ ခ်ီလ်ွက္ လက်္ာရစ္ သံုးပတ္ လွည္႔လည္ျပီး ျမတ္စြာဘုရား ၏ ေျခေတာ္ အစံုကို ဦးခိုက္ရိုက်ိဳး လက္စံုမိုး ၍ ရွိခိုး ကန္ေတာ႔ေလသည္။
ထိုသို႔ ရွင္မဟာကႆပ ေထရ္ ႏွင္႔ ေနာက္ေတာ္ပါ ရဟန္းငါးရာ တို႔ ရွိခိုးျပီးသည္ ႏွင္႔ တျပိဳင္နက္ အေလာင္းေတာ္တင္ထားရာ နံသာထင္းပံုသည္ အလို အေလွ်ာက္ မီးထ ေတာက္ေလေတာ႔ သည္ ။ နံသာ ထင္းပံုကို ၇- ရက္လံုးလံုး မီးေလာင္ကၽြမ္းေလရာ ျမတ္စြာ ဘုရား ၏ ရုပ္ကလာပ္္အေလာင္ေတာ္သည္ မီးေသြး မျဖစ္ ျပာမျဖစ္ မူ၍ ဓာတ္ေတာ္မ်ား အျဖစ္သာတည္ ရွိေလသည္ ။ အေလာင္းေတာ္ ကိုရစ္ပတ္ေသာ ပုဆိုးသစ္ ငါးရာ တို႔တြင္ ၄၉၈ ထည္သာမီးေလာင္ၾကြမ္း၍ အျပင္ဆံုးထပ္ႏွင္႔ အတြင္းဆံုးထပ္ျဖစ္ေသာ ပုဆိုးသစ္ ၂-ထည္ ကား မီးေလာင္ကၽြမ္းမူ မရွိ ၊ ပကတိအတိုင္းရွိေလသည္ ။
မလႅာမင္းတို႔သည္ နံသာေရတို႔ျဖင္႔ မီးျငိမ္းျပီးေနာက္ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္ ရွစ္စိတ္ ၂- တင္း ကို ရတနာစီျခယ္ေသာ ၾကဳတ္၌ ထည္႔ ၍ ဓါတ္ေတာ္ ေမြေတာ္မ်ားကို ဓား လံွ ေလးျမား စြဲကိုင္ေသာ စစ္သည္ ေတာ္တို႔ ျဖင္႔အထပ္ထပ္ ၀န္းရံ ေစာက္ေရွာက္ထားၾကေလသည္ ။ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္ တို႔ကို ပန္းနံသာ အတီး အမူတ္ အဆို အကတို႔ ျဖင္႔ ၇- ရက္တိုင္တိုင္ သာဓုကီဠန သဘင္ပြဲၾကီးက်င္းပသည္။
ဓါတ္ေတာ္ေ၀ခန္း
ကုသိနာရံုျပည္ ၌ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္ မူေၾကာင္း ၾကားသိရေသာ အခါ မဂဓတိုင္း ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္ရွင္ အဇာတသတ္မင္း ၊ေ၀သာလီျပည္ လိစ ၦ၀ီမင္းမ်ား ၊ ကပိလ၀တ္ ျပည္ သာကီ၀င္မင္းမ်ား ၊ အလႅကပၸတိုင္း ဗုလိမင္းမ်ား ရာမရြာကိုအုပ္စိုးေသာ ျဗဟၼဏပုဏၰား ၊ေ၀ဠဒီပက တိုင္းကိုအစိုးရေသာ ပုဏၰား ၊ပါ၀ါျပည္ မလႅာမင္းမ်ား ၊ ဤ ၇ - ျပည္ေထာင္ေသာ မင္းတို႔ သည္ ကုသိနာရံုျပည္ မလႅာမင္းတို႔ထံ တမာန္ ေတာ္ ေစလႊတ္၍ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္ မ်ားကို ခြဲေ၀ေပးရန္ ေတာင္းဆိုၾကကုန္၏ ။
ကုသိနာရံုျပည္ ရွိမလႅာမင္းတို႔သည္လည္း “ ဓာတ္ေတာ္ေမြေတာ္တို႔ ကို ခြဲမေပးႏိုင္။ ျမတ္စြာ ဘုရား သည္ ငါတို႔တိုင္းျပည္ ၌သာ ပရိနိဗၺာန္စံျခင္းျဖစ္ ၍ ဓာတ္ေတာ္ တိို႔သည္ ငါတို႔သာပိုင္သည္” ဟုဆိုၾကကုန္၏ ထို အခါ ၇-ျပည္ေထာင္္ မင္းတို႔သည္ စစ္အင္အား အျပည္႔အစံု ျဖင္႔ခ်ီတက္လာၾက၍ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို တိုက္ခိုက္ လုယူရန္ စီစဥ္ၾကကုန္၏ ။
ထိုသို႔ ကုသိနာရံု မလႅာမင္းတို႔သည္ ၇-ျပည္ေထာင္မင္းတို႔ႏွင္႔စစ္ခင္းရန္ ျပင္ဆင္ ေနစဥ္ ထိုမင္း အားလံုးတို႔ကို ခငယ္စဥ္ကပညာသင္ေပးခဲ႔ရေသာ ဆရာေဒါဏပုဏၰား ၾကီသည္ ၾကား၀င္ ျဖန္ေျဖေစ႔စပ္ေပး၍ ရွစ္ျပည္ေထာင္မင္းတို႔ကို ဓါတ္ေတာ္တစိတ္စီ ေရာေဒါဏ ပုဏၰား ၾကီး ကိုယ္တိုင္ ေ၀ငွေပးေလ၏။ ထိုသို႔ ရရွိ ေသာ ဓာတ္ေတာ္တို႔ကို ရွစ္ျပည္ေထာင္မင္းတို႔သည္ အသီးသီးေစတီတည္ထားကိုးကြယ္ၾကေလ၏။
ဓာတ္ေတာ္ကိုေ၀ဘန္ေသာ ဆရာေဒါဏပုဏၰားမွ ရတနာစီျခယ္ေသာ ဓာတ္ေတာ္ ျခင္္ခြက္ကို ယူ၍ကိုးကြယ္ ေလသည္။ဓာတ္ေတာ္မ်ားခြဲေ၀ျပီးသည္႔ေနာက္မွ ေရာက္လာေသာ ပိပၸလိသနေန ေမာရိသမင္း တို႔က အေလာင္းေတာ္ကိုမီးသျဂိဳဟ္ရာ ဌာနမွ စႏၵကူးမီးေသြးကိုသာ ယူ၍ ေစတီတည္ထားကိုးကြယ္ ပူေဇာ္ ၾကရေလ၏ ။
စြယ္ေတာ္ေလးစူ တို႔တြင္ လက်ာ္အထက္စြယ္ေတာ္ကား နတ္ျပည္ ၊ လက်ာ္ ေအာက္စြယ္ ေတာ္ ကား နဂါးျပည္၊ လက္၀ဲအထက္စြယ္ေတာ္က ကလိဂၤရာဇ္ျပည္၊ လက္၀ဲ ေအာက္စြယ္ေတာ္ကား ဂႏၶာလရာဇ္ ျပည္သို႔ေရာက္ ရွိသြားေလသည္။
သဂၤါယနာတင္မည္႔ပုဂၢိဳလ္ေရြးခ်ယ္ျခင္း
ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ ကဆုန္လျပည္႔ေန႔နံနက္ အာရုဏ္တက္ခ်ိန္၌ ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူရာ သရီရ ရုပ္အေလာင္းေတာ္ကို ပူေဇာ္ပြဲ ၇-ရက္ ၊ အေလာင္းေတာ္ထားရာ ထင္းပံုကို မီးေလာင္ ကၽြမ္းရာ ၇-ရက္ ၊ ဓာတ္ေတာ္ပူေဇာ္ပြဲ ၇-ရက္ အားျဖင္႔စုစုေပါင္း ၂၁ -ရက္ေျမာက္ ေသာေန႔၌ ဓာတ္ေတာ္ေ၀ပြဲျပီးဆံုး၏ ။ ထို႔ ေၾကာင္႔ ဓာတ္ေတာ္ေ၀ေသာေန႔သည္ နယုန္လဆန္း ၅-ရက္ေန႔ျဖစ္ေလသည္။
နယုန္လဆန္း ၅-ရက္ေန႔ ဓာတ္ေတာ္ေ၀ပြဲ အျပီး ကုသိနာရံုျပည္၌ စည္းေ၀း ၾကြေရာက္ လာကုန္ေသာ ရဟန္းသံဃာ တို႔ကားမေရမတြက္ ႏိုင္မ်ားလွစြာ၏။ ထိုရဟန္း မ်ားစြာ တို႔အနက္ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေသာသံဃာ႔ ေထရ္ခုႏွစ္သိန္းကို စည္းေ၀းေစလ်ွက္ အရွင္မဟာကႆပေထရ္သည္ ရဟန္းၾကီး သုဘဒၵ၏ ရိုင္းျပေသာ စကားကိုျပန္လည္မိန္႔ ၾကား၍ သာသနာအဓြန္႔ရွည္ စြာတည္ေနရန္ သဂၤါယနာတင္ျခင္းကို မလြဲ မေသြ ျပဳသင္႔ေၾကာင္း စသည္ ျဖင္႔ မိမိအၾကံအစည္ ရည္ရြယ္ခ်က္လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ရွင္းျပလွ်က္ သဂၤါယနာ တင္ ၾကဘို႔အေရး တိုက္တြန္းႏွိဳးေဆာ္ေတာ္ မူ၏ ။ထိုအစည္းအေ၀း၌ရွိေသာ သံဃာေတာ္ ၇-သိန္း သည္ သံဃာ ယနာတင္ၾကရန္ သေဘာတူညီၾက၍ သဂၤါယနာတင္ပြဲ ၌ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ မည္႔ရဟန္းမ်ားကို အရွင္မဟာကႆပကိုယ္တိုင္ ေရြးေကာက္ေတာ္မူပါရန္ ေလွ်ာက္ထားၾက ကုန္၏။
ထိုသို႔သံဃာ႔ အစည္းအေ၀းၾကီး၏ တာ၀န္ေပးခ်က္အရ အရွင္မဟာကႆပ ေထရ္သည္ ပိဋက သံုးပံုေဆာင္ ပုထုဇဥ္ရဟန္း၊ ေသာတာပန္ ၊သတၱဒါဂါမ္ ၊ အနာဂါမ္ ၊ရိုးရိုး (သုကၡ၀ိပႆက) ရဟႏ ၱာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ကို ေရြးခ်ယ္ေတာ္မမူပဲ ဆဠဘိိည၊ပ႗ိသမိ ၻဒါပတၱ ရဟႏ ၱာ ပုဂၢိဳလ္ ၄၉၉- ပါး ကိုသာသဂၤါယနာတင္ ပြဲ၌ ပါ၀င္ရန္ ေရြးေကာက္ေတာ္မူ၏။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ဧတဒဂ္ (အျမတ္ဆံုး) အရာထား ေတာ္ မူေသာ ရဟန္းေထရ္ၾကီး မ်ားကိုသာေရြးခ်ယ္ေတာ္မူ၏။
သံဂၤါယနာတင္ပြဲ၌ ပါ၀င္မည္႔ ပုဂၢိဳလ္ ငါးရာျပည္႔ေအာင္ မေရြးဘဲ တပါးေလ်ာ႔ ထားျခင္းမွာ အရွင္ အာနႏၵာကို ေရြးခ်ယ္လိုေသာေၾကာင္႔ျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္က အရွင္အာနႏၵာ သည္ ပိဋကသံုးပံုေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ ေသာ္လည္း ေသာတပန္ အဆင္႔မွ်သာရွိေသး၍ ရဟႏ ၱာအျဖစ္သို႔ မေရာက္ေသးေခ်။ သံဃာ ၇-သိန္း ဆဠ ဘိည၊ ပ႗ိသမိ ၻဒါပတၱ၊ ပိဋကသံုး ပံုေဆာင္ ရဟႏ ၱာေထရ္ၾကီးမ်ားေထာင္ေသာင္းခ်ီ၍ က်န္ရွိေနပါေသးလွ်က္ ေသာတာပန္မွ်သာ ျဖစ္ေသာ အရွင္အာနႏၵာကို ေရြးေကာက္လိုက္ပါက မ်က္ႏွာလိုသည္ ၊ဘက္လိုက္ သည္ဟု မသိနားမလည္သူ တို႔ ကဲ႔ရဲ ႔စရာျဖစ္မည္ စိုးေသာေၾကာင္႔ အရွင္အာနႏၵာကိုေရြးေကာက္ေတာ္ မမူေခ်။ အေၾကာင္း မူ အရွင္အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရားသက္ေတာ္ရွိစဥ္က ျမတ္စြာဘုရား ေနာက္ေတာ္က ထပ္ၾကပ္ မကြာလိုက္ပါလွ်က္ ဘုရားေဟာတရားေတာ္မ်ား ဓမၼကၡႏၶာ ၈၄၀၀၀- ကို ျမတ္စြာဘုရားျမတ္ေမွာက္ေတာ္၌ ျမတ္စြာဘုရားထံမွကိုယ္တိုင္ကိုယ္ က် ၾကားနာသင္ ယူမွတ္သားခဲ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူးျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အရွင္ အာနႏၵာကို သဂၤါယနာတင္ရာ ၌ ပါ၀င္ေစလို၍ ငါးရာျပည္႔မေရြးဘဲ တပါး ေလ်ာေရြးေကာက္ ေတာ္မူေလ သည္။ ငါးရာျပည္႔ ရန္လိုေသာတပါးအတြက္ ထိုအစည္းအေ၀းပြဲရွိ သံဃာေထရ္မ်ားက အရွင္အာနႏၵာ ကို ေရြးခ်ယ္ပါရန္ ေလွ်ာက္ထားၾကကုန္၏။ ထိုသံဃာ႔ပရိသတ္ ၏ ေတာင္းပန္ခ်က္အရ အရွင္ အာနႏၵာကို ေရြးခ်ယ္ ေတာ္မူရာ မေထရ္ ငါးရာျပည္႔ေလျပီ။
ကုသိနာရံုမွရာဇျဂိဳဟ္သို႔
ထို႔ေနာက္ သဂၤါယနာတင္ရန္ေနရာကို ေရြးခ်ယ္ၾကရာ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႔ကား ေက်ာင္းတိုက္ အမ်ား အျပား ရွိေလ၏။ ပစၥည္းေလးပါးေထာက္ပံ႔ ႏိုင္မည္႔ပုဂိၢဳလ္လည္း မ်ားျပား အားေကာင္း၏။ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္၌ သံဂၤါယနာတင္ပြဲက်င္းပမည္ျဖစ္၍ သဂၤါယနာတင္ ေထရ္အရွင္ငါးရာမွတပါး အျခားရဟန္းမ်ားသည္ ရာဇျဂိဳဟ္ ျမိဳ႔၌ ၀ါဆို၀ါကပ္ျခင္းမျပဳရ ။ အေၾကာင္းမူ ဤသံဂၤါယနာတင္ပြဲသည္ ရက္ေပါင္းလေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာရွည္လုပ္ ေဆာင္ရမည္ျဖစ္၍ သေဘာမတူေသာရဟန္း တစ္ပါးပါး သည္ သံဃာ႔အလယ္သို႔ ၀င္ေရာက္ ေႏွာက္ယွက္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျပဳေကာင္းျပဳေလရာ၏ ။ ထို႔ေၾကာင္႔ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႔၌ သဂၤါယနာ တင္ မေထရ္ငါးရာမွတပါး အျခား ရဟန္းမ်ား၀ါမဆိုရ ဟုအရွင္မဟာကႆပ သည္ ဥတ္ကမၼ၀ါစာ ျဖင္႔ေၾကျငာ တားျမစ္ေတာ္ မူသည္။
၀ါဆိုရန္တလေက်ာ္ေက်ာ္ မွ်သာလိုေတာ႔သျဖင္႔ အရွင္မဟာကႆပေထရ္ သည္ သံဂၤါယနာ တင္ပြဲအတြက္ ေရြးခ်ယ္ထားေသာ ရဟႏ ၱာငါးရာအနက္ တ၀က္ေသာ ရဟႏ ၱာတို႔ကို ဦးေဆာင္၍ ၎၊ အရွင္ အႏုရုဒါၶေထရ္ သည္ က်န္တ၀က္ ေသာရဟႏ ၱာ တို႕ကို ဦးေဆာင္၍ ၎ ကုသိနာရံုျပည္မွ ၂၅-ယူဇနာ ကြာေသာ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္သို႔ ခရီးတစ္ ေၾကာင္းစီၾကြ ခ်ီေတာ္မူၾကေလသည္။ အရွင္အာနႏၵယမေထရ္သည္မူ ကား တပည္႔ရဟန္း ၅၀၀ -ႏွင္႔တကြ သာ၀တၱိျပည္ သို႔ၾကြ၍ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ျပဳျပင္ျပီး ေနာက္ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္သို႔ တပါးတည္းၾကြေတာ္မူ၏ ။ အရွင္ပုဏၰေထရ္ သည္ ကား ေနာက္က်၍ ေရာက္လာ ေသာ ရဟန္း ပရိသတ္ ၊လူပရိသတ္အား တရားဓမၼေဟာျပႏွစ္သိမ္႔ရန္ ကုသိနာရံု ျပည္၌ တပည္႔ရဟန္း ၇၀၀- ႏွင္႔တကြ ေနရစ္၍ ၀ါဆိုခါနီးမွ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္သို႔ ၾကြေတာ္မူ၏။
“ ျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူျပီ” ဟုၾကားရေသာအခါ ဇမၺဴဒီပါတစ္ကၽြန္း လံုးရွိ ရဟန္းေတာ္ အားလံုးသည္ ပရိိနိဗၺာန္စံရာ ကုသိနာရံုျပည္သို႔ တပါးမက်န္ သြားေရာက္ ဖူးေမွ်ာ္ၾကေလသည္ ။ ရာဇျဂိဳဟ္ ျပည္ရွိ ၁၈-ရပ္ေသာ ေက်ာင္းေတာ္ ၾကီးမ်ားသည္လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ား တပါးမက်န္ ကုသိနာရံုျပည္သို႔ ၾကြသြား ေလရာ ျပဳျပင္ထိမ္းသိမ္းေစာင္႔ ေရွာက္ မည္႔သူ မရွိသျဖင္႔ ဖံုအထပ္ထပ္အမွိဳက္သရိုက္မ်ား ဖံုးလႊမ္း ေန၏။ ပိုးရြျခပုန္းမ်ား ကိုက္သျဖင္႔ က်ိဳးပဲ႔ေပါက္ျပဲ ပ်က္စီးလ်က္ရွိၾက၏။
ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္တြင္သံဂၤါယနာတင္ ေထရ္အရွင္ ၅၀၀-စံုလင္စြာ ေရာက္ရွိျပီး ေနာက္ ၀ါဆိုလ ျပည္႔ေက်ာ္ ၁-ရက္ေန႔ ၀ါတိုပြဲသံဃာ႔အစည္းအေ၀း၌ ပထမ ၁-လ ေက်ာင္း ပ်က္ ျပင္ရန္၊ ဒုတိယလမွစ၍ သဂၤါယ နာတင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ေတာ္မူၾက၏ ။
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ၁၈- ရပ္
၀ါဆိုလျပည္႔ေက်ာ္ ၂-ရက္ေန႔ တြင္ အရွင္ မဟာကႆပအမူးျပဳေသာ မေထရ္ ၾကီးမ်ား သည္ အဇာ တသတ္မင္း၏ နန္းေတာ္သို႔ၾကြ၍ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ၁၈- ရပ္ျပင္လို ေၾကာင္း ကို မိန္႔ေတာ္မူ ရာ အဇာတ သတ္မင္းၾကီးသည္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ၁၈- ရပ္ကိုျပင္ဆင္ ေပးေတာ္မူ၏။
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ၁၈- ရပ္တို႔မွာ
၁။ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ (ေ၀ဘာရေတာင္၏ ေျမာက္ဘက္၌ ရွိ၏)
၂။ သပၸေသာ႑ိကေက်ာင္း (ေ၀ဘာရေတာင္အေရွ ႔ဘက္ဆင္ေျခေလွ်ာ၌ရွိ၏)
၃။ ပဗ ၻာရယေက်ာင္း ၎
၄။ ေဂါတမကႏၵရေက်ာင္း ၎
၅။ တိႏၵဳကဂုဟာေက်ာင္း ၎
၆။ တေပါဒါကႏၵရကေက်ာင္း ၎
၇။ တေပါဒါရာမေက်ာင္း ၎
၈။ ဣႏၵသာလဂုဟာရေက်ာင္း ၎
၉။ ပိပၸလိဂုဟာေက်ာင္း ၎
၁၀။ ကာဠသိလာေက်ာင္း (ဣသိဂိလိေတာင္နံရံ၌ ရွိ၏)
၁၁။ ၀ိဇၥ်ကု႗္ေတာင္ထိပ္ေက်ာင္း (၀ိဇၥ်ကု႗္ေတာင္၌ရွိ၏)
၁၂။ ေစာရပပါေတာင္ေက်ာင္း (၎ေတာင္နံရံ)
၁၃။ တာလ၀ႏုယ်ာနေက်ာင္း (၎ေတာင္ေျခ၌ ရွိ၏)
၁၄။ မဒၵကုစိၧမိဂဒါယေက်ာင္း ၎
၁၅။ ဇီ၀ကမၺ၀နေက်ာင္း (၀ိဇၥ်ကု႗္ေတာင္ေျခ၌ရွိ၏)
၁၆။ ေမာရနိ၀ါပေက်ာင္း ၎
၁၇။ လဌိ၀ႏုယ်ာနေက်ာင္း ၎
၁၈။ အႏၶက၀ိိႏၵကေတာေက်ာင္း (၀ိဇၥ်ကု႗္ေတာင္၏ အေရွ ႔ေျမာက္ဘက္ရွိ သိပၸိနီ ေခၚေခ်ာင္းငယ္ျခားသည္။)
အာဏာစက္ ႏွင္႔ဓမၼစက္
ထို႔ေနာက္ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္တြင္ သဂၤါယနာတင္မည္႔ အေၾကာင္းကို အဇာတသတ္ မင္းၾကီး အား ေျပာ ၾကားရာ “သဂၤါယနာတင္ပြဲကို ရဲ ရဲၾကီးျပဳလုပ္ေတာမူၾကပါဘုရား၊ ဒါယကာ ေတာ္ မင္းျမတ္အေနျဖင္႔ အာဏာ စက္ျဖင္႔ကူညီပါမည္။ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္တို႔ ဘက္မွ ဓမၼစက္ တည္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္း ေတာ္မူ ၾကပါ ဘုရား ၊ တပည္႔ေတာ္ကို အလိုရွိရာခိုင္းေစေတာ္ မူၾကပါ ဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ထား၏။ ထိုအခါ မေထရ္ၾကီးတို႔က “သံဃာအစည္းေ၀းရာ ဌာန အလိိုရွိေၾကာင္း” မိန္ၾကားၾကကုန္၏ ။
စရည္းပင္ေရာက္ရာ လုိဏ္ဂူ၀
အဇာတသတ္မင္းၾကီးလည္း ၀မ္းေျမာက္ရႊင္လန္းစြာ ၀န္ခံကတိျပဳခဲ႔ ျပီး ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္ ေ၀ဘာရ ေတာင္နံရံ ၌ တည္ရွိေသာ စရည္းပင္ေရာက္ရာ {ခ်စားထားပါတယ္} ဂူ၏အနီး တြင္ သံဃာေတာ္ ၅၀၀- စုေ၀း ရာ မ႑ပ္ေဆာက္လုပ္ေစေတာ္မူ၏။ (မဟာယာန တို႔၏ မွတ္တမ္း ၌ ဂိဇၥ်ကု႗္ေတာင္ ဣႏၵသာလလုိဏ္ဂူ၀ ၌ ပထမသဂၤါယနာတင္သည္ဟုဆို၏)
ထိုသဂၤါယနာမ႑ပ္ၾကီးကား ၀ိသၾကံဳနတ္သားဖန္ဆင္းဘိသကဲ႔သို႔ နံရံမ်ား တိုင္မ်ား ေစာင္းတန္း ေလွကားမ်ားျဖင္႔ အခ်ိဳးအစားက်နေျပျပစ္လွပ၏။ အထူးထူးေသာ ျခဴးပန္း ျခဴးႏြယ္ပန္းခ်ီေဆးေရးရုပ္တို႔ျဖင္႔ တင္႔တယ္လွပ ေနသည္မွာ ဘုရင္႔နန္းေတာ္ထက္ပင္ သာလြန္ေန၍ နတ္တို႔၏ ဘံုဗိမာန္ကို ပင္ ျပက္ရယ္ျပဳေန သေယာင္ထင္ရသည္။ နတ္လူတို႔ ၏ မ်က္စိအားလံုးသည္ ထိုသဂၤါယနာမ႑ပ္ၾကီးအေပၚ သို႔သာတစုတေပါင္း တည္း ေငးစိုက္ေန ၾက သည္ထင္ရ၏။ တေလာကလံုးရွိေပ်ာ္စရာရႊင္စရာ သာယာၾကည္ႏူးစရာအားလံုးကို တေန ရာတည္းစုေပါင္းထားသကဲ႔သို႔ထင္ရသည္ ၏။
ဤသို႔လွ်င္ တၾကိမ္ၾကည္႔မိက မခြါႏိုင္ေအာင္ တရစ္၀ဲ၀ဲ စြဲေနေလာက္သည္႔ သဂၤါယနာ မ႑ပ္ၾကီး ေဆာက္လုပ္ျပီးေသာ အခါ မ႑ပ္အတြင္းပိုင္း၌လည္း အႏုစိတ္ခ်ယ္မူန္း တန္ ဆာဆင္ထား၏။ အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ပေနသည္႔ လ်ပေသာမ်က္ႏွာၾကပ္မွ ပန္းခိုင္၊ ပန္းကံုး၊ ပန္းဆိုင္း တို႔သည္ တြဲရရြဲ က်ေန၏။ မ႑ပ္အတြင္းရွိ တမံတလင္းသည္ မွန္အျပင္ကဲ႔သို႔ေခ်ာေမြ႔ညီညာ၍ စိန္၊ ေၾကာင္၊ နီလာ၊ ပတၱျမား၊ ေက်ာက္မ်က္ တို႔ျဖင္႔ ပန္းကြက္ မ်ားေဖာ္ထား၏။ ျဗဟၼာမင္း၏ ဘံုဗိမာန္အလား တန္ဆာဆင္၍ ရဟႏ ၱာမေထရ္ ၅၀၀- တို႔အ တြက္ အဖိုးအတိုင္းမသိထိုက္တန္ေသာ အခင္း ၅၀၀- တို႔ကိုခင္းထား၏။ သံဃာအားလံုး၏ ေရွ ႔၌ အေရွ ႔ဘက္သို႔မ်က္ႏွာမူလွ်က္ ဓမၼာသနပလႅင္ကို ခင္းထား၏။ ေတာင္ဘက္နံရံကို ကပ္ လ်က္ ေျမာက္ဘက္ သို႔မ်က္ႏွာ မူ၍ ေထရာသနပလႅင္ ကိုခင္းထား၏။
ထိုသို႔ မြမ္းမံျခယ္လွယ္တန္ဆာ ဆင္ျပီးေသာအခါ အဇာတသတ္မင္းၾကီး သည္ သဂၤါယနာ မ႑ပ္ၾကီး ေဆာက္လုပ္ျပီးစီးေၾကာင္း ကို သံဃာေတာ္မ်ား အားေလွ်ာက္ၾကား၏။
{ ၁။ ေထရာသနပလႅင္ = ေမးမည္႔ပုဂၢိဳလ္ (အရွင္မဟာကႆပ)ထိုင္မည္႔ေနရာ
၂။ ဓမၼာသနပလႅင္ = ေျဖမည္႔ပုဂၢိဳလ္ ထိုင္မည္႔ေနရာ }
အရွင္အာနႏၵာ ရဟႏ ၱာျဖစ္ေတာ္မူျခင္း
ထိုအခ်ိန္ ၌ ရဟန္းအခ်ိဳ ႔သည္အရွင္အာနႏၵာကို ရည္ရြယ္၍ “ဤသံဃပရိသတ္ ၌ ရဟန္းတပါး သည္ ကိေလသာအညီွနံ႔ နံေစာ္လ်က္လွည္႔လည္သြားလာေန၏” ဟုဆိုၾကကုန္ ၏။ ထိုစကား ကိုအရွင္အာနႏၵာ ၾကား၍ “ကိေလသာအညွီအနံ႔ လွိဳင္ေသာ ရဟန္းဟူသည္ အျခားသူမျဖစ္ႏိုင္ ၊ငါ႔ကို ရည္ရြယ္၍ သာေျပာဆိုျခင္း ျဖစ္ေပမည္” ဟုၾကံစည္ကာ လြန္စြာ သံေ၀ဂ ျဖစ္ေတာ္မူ၍ ၀ိပၸႆနာ ကမဌာန္းတရားကို အျပင္းအထန္ ၾကိဳးစား ေတာ္မူ၏။
အခ်ိဳေသာ ရဟန္းတို႔သည္ “ငါ႔ရွင္အာနႏၵာ၊ နက္ဖန္သဂၤါယနာတင္ပြဲ စေတာ႔ မည္ ၊သင္ကား ရဟႏ ၱာျဖစ္ရန္ က်င္႔ဆဲပုဂၢိဳလ္သာျဖစ္၏။ ရဟႏ ၱာမျဖစ္ေသးဘဲ သံဃာ႔ အစည္း အေ၀းသို႔ တက္ေရာက္ ရန္မသင္႔ ေလ်ာ္” ဟုသတိေပးစကားဆိုကုန္၏။
ထိုအခါ အရွင္အာနႏၵာသည္ “နက္ဖန္ သဂၤါယနာတင္ပြဲစေတာ႔မည္။ ရဟႏ ၱာ အျဖစ္သို႔ မေရာက္ ေသးဘဲ သံဃာအစည္းအေ၀းသို႔ တက္ေရာက္ရန္ မသင္႔ေလွ်ာ္” ဟုစဥ္းစား ဆင္ျခင္၍ တညလံုးမရက္မနား စၾကၤ ံေလ်ွာက္လွ်က္ ကာယဂတာ သတိကမၼ႒ာန္း (သတိပ႒ာန္) တရားကိုၾကိဳးစားအားထုတ္ ရွူ ႔မွတ္ဆင္ျခင္ ေတာ္မူ၏။ ေက်ာင္းျပင္ပ၌ စၾကၤ ံ ေလွ်ာက္ရင္း အျပင္းအထန္ ရွူ မွတ္ပြားမ်ားအားထုတ္ေသာ္လည္း တရား အထူး (မဂ္ဥာဏ္ အထူး) ျဖစ္ေပၚမလာႏိုင္သျဖင္႔ ဤ သို႔စဥ္းစား ဆင္ျခင္၏။
“အာနႏၵာ သင္သည္ ပါရမီကုသိုလ္ျပည္႔စံုသူျဖစ္၏ ၊ ကမၼဌာန္း တရားကို ၾကိဳးစား အားထုတ္ေလာ႔၊ လွ်င္ျမန္စြာအာသေ၀ါကုန္ခန္း ရဟႏ ၱာျဖစ္လတၱံ႔” ဟုျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ ေတာ္တိုင္ မိန္ေတာ္ မူခဲ႔၏။ ဘုရား ရွင္ တို႔၏စကားသည္ မလြဲမွားႏို္င္။ ငါသည္အားထုတ္မူ ၀ီရိယ လြန္ကဲေနရာ စိတ္တတ္ၾကြ၍ မျငိမ္မသက္ ပ့်ံလြင္႔ မူျဖစ္ေနသည္။ ၀ီရိယလြန္၍ ဥဒၶစၥ ျဖစ္ေန သည္။ ယခုဖန္၀ီရိယကို သင္႔ေလွ်ာ္မွ်တရံုအားထုတ္အံ႔” ဟု ၾကံစည္ေတာ္မူလွ်က္ မိုးေသာက္ ယာမ္၌ စၾကၤ ံ မွဆင္းသက္၍ ေျခတို႔ကိုေဆးေၾကာျပီးလွ်င္ ေက်ာင္းတြင္း သို႕၀င္ေတာ္မူ၏။ ေက်ာင္းတြင္းရွိ ကုတင္ေညာင္ေစာင္း ၌ ထိုင္ျပီးလွ်င္ “ေခတၱခဏအပန္းေျဖ လဲေလ်ွာင္း ဦးမည္” ဟုၾကံရြယ္၍ ကိုယ္ကို ေညာင္ေစာင္းေပၚသို႔ ညြတ္ကိုင္းလိုက္စဥ္ ေျခႏွစ္ဖက္သည္ ေျမမွလြတ္၍ ဦးေခါင္း ေတာ္သည္ ေခါင္းအံုးသိုု႔ မထိမီ အာသေ၀ါ ကုန္ခန္း ရဟႏ ၱာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူ၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ “ဤသာသနာေတာ္ ၌ သြားလ်က္လည္းမဟုတ္ ၊ရပ္လွ်က္လည္း မဟုတ္ ၊ ထိုင္လွ်က္လဲမဟုတ္ အိပ္လွ်က္ လဲမဟုတ္ ဘဲ ရဟႏ ၱာအျဖစ္သို႔ေရာက္ ေသာပုဂိၢဳလ္ ထူးကား အရွင္အာနႏၵာေထရ္ျဖစ္ေတာ္မူသည္” ဟု ဆိုရေပ မည္။
၀ါေခါင္လျပည္႔ေက်ာ္ ၅-ရက္ေန႔ ဆြမ္းစားျပီးခ်ိန္၌ မေထရ္ၾကီးမ်ားသည္ သဂၤါယနာ တင္အစည္း အေ၀းသ႔ိ စံုညီစြာ ၾကြေရာက္ေတာ္မူၾကသည္။ မေထရ္ၾကီးမ်ား စံုလင္စြာ မိမိတို႔ေနရာ တြင္သီတင္းသံုး ေနေတာ္ မူၾကျပီး ေနာက္မွ အရွင္အာနႏၵာေထရ္သည္ ၾကည္လင္ ရႊင္ပ်၀င္းပေသာ မ်က္ႏွာျဖင္႔ တပါးတည္း ၾကြလာ၍ မိမိ ေနရာ၌ သီတင္းသံုး ေလသည္။ အရွင္အာနႏၵာ၏ မ်က္ႏွာထားသည္ ရဟႏ ၱာအျဖစ္ ကိုႏုတ္မွဖြင္႔ မေျပာေသာ္ လည္း အမူအရာျဖင္႔ထုတ္ေဖၚေၾကျငာေနဘိသကဲသို႔ ျဖစ္၏။ အရွင္မဟာကႆပသည္ အရွင္ အာနႏၵာ ကိုျမင္ ရေသာ အခါ “ရဟႏၱာ အျဖစ္သို႔ေရာက္ျပီးေသာအာနႏၵာကားတင္႔တယ္ေပစြ တကား။ အကယ္၍ ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိပါမူ အာနႏၵာ အားမခၽြတ္ဧကန္ေကာင္း ျခီးေပးေလရာ၏ ။ ယခုငါသည္ ျမတ္စြာ ဘုရားကို စား ေကာင္းျခီးေပးအံ” ဟုၾကံေတာ္မူ၍“သာဓု” သံုးၾကိမ္ေခၚေတာ္မူ၏။
၀ိနည္းပိဋက သဂၤါယနာ
သဂၤါယနာတင္ရန္ေထရ္အရွင္ ၅၀၀-တို႔စံုလင္စြာ စည္းေ၀းမိေသာအခါ အရွင္မဟာ ကႆပ ေထရ္ သည္ သံဃာ႔နာယက မေထရ္ အျဖစ္ေဆာင္ရြက္ေေတာ္မူ၍ ဆင္စြယ္ ရိုးတပ္ ယပ္ေတာင္ကို ကိုင္လ်ွက္ ေထရာသနပလႅင္၌ ထိုင္ေနေတာ္မူ၏။ ၀ိနည္းပိဋက ကိုသဂၤါယနာတင္ရန္အတြက္ အရွင္ဥပါလိေထရ္ကို သံဃာ ေတာ္မ်ားက ဆႏၵျပဳၾကေသာအခါ အရွင္ဥပါလိ သည္ ဆင္စြယ္ရိုးတပ္ယပ္ေတာင္ကိုကိုင္လွ်က္ ဓမၼာသန ပလႅင္၌ ထိုင္ေတာ္မူ၏။
အရွင္မဟာကႆပေထရ္သည္ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္တခုစီ ျဖစ္ေပၚလာပံု အေၾကာင္း အရာအတၳဳ ပၸတၱိနိဒါန္း ကို၎၊ သိကၡာပုဒ္ပညတ္ရာ တိုင္းျပည္ျမိဳ ႔ရြာကို၎၊ အာပတ္သင္႔မူ႔ မသင္႔မူ႔ကို ၎ အေသးစိတ္ အသီး သီး ေမးစိစစ္ေတာ္မူ၏။ ေမးတိုင္းေမးတိုင္း ျပသနာတို႔ကို အရွင္ဥပါလိ ေထရ္သည္ ရွင္းလင္းျပတ္သား စြာ ေျဖဆိုေတာ္မူ၏။ ဤသို႔အေမး အေျဖျပဳ ၍ မေထရ္အားလံုးသေဘာတူညီေသာအခါ ရဟႏ ၱာမေထရ္ ၅၀၀- တို႔သည္ သံျပိဳင္ ရြတ္ဆို၍ အတည္ျပဳလကၡံေတာ္မူၾကသည္။ ဤနည္းအားျဖင္႔ သိကၡာပုဒ္တခုခ်င္းကို ေမး,ေျဖ စီစစ္ျပီးတိုင္း အတည္ျပဳစုေပါင္းရြတ္ဆိုၾကသည္။ ၀ိနယ ပိဋက ကိုသဂၤါယနာတင္ရာ၌ အပိုင္း က႑ခြဲျခင္း၊ မ်ိဳးတုူရာ စုေပါင္းျခင္းျပဳ၍ ေရွ ႔ေနာက္အစီအစဥ္က်နေအာင္ စီမံေတာ္မူခဲ႔ၾက သည္။
သုတၱန္ႏွင္႔အဘိဓမၼာပိဋက သဂၤါယနာ
၀ိနည္းပိဋက ကိုသဂၤါယနာတင္၍ ျပီးသျဖင္႔ သုတၱန္ႏွင္႔အဘိဓမၼာကို သဂၤါယနာတင္ရန္ အရွင္ အာနႏၵာ ကို သံဃာေတာ္မ်ားက ေရြးေလွ်ာက္ေသာအခါ အရွင္အာနႏၵာ သည္ ဆင္စြယ္ရိုးတပ္ ယပ္ေတာင္ကို ကိုင္လွ်က္ဓမၼာသနပလႅင္ ၌ထိုင္ေတာ္ မူ၏။ ေရွးဦးစြာသုတၱန္ပိဋက ကိုသဂၤါယနာတင္ရာ တသုတ္စီ တသုတ္စီ ၏ အၾကာင္းအတၳဳပၸတိၱ နိဒါန္းကို၎ အေၾကာင္းျပဳေဟာာကားေသာပုဂၢိဳလ္ကို၎၊ တသုတ္စီ၌ ပါ၀င္ေသာ {ခ်စားထားပါတယ္}မ်ားကို ၎ ေမးစိစစ္ေတာ္မူ၏။ ေမးတိုင္းေမးေသာ ျပသနာ တို႔ကို အရွင္အာနႏၵာ ေထရ္ သည္ ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာေျဖဆိုေတာ္မူ၏။ တသုတ္စီကို ေမး,ေျဖ စိစစ္ျပီးေသာအခါ ရဟႏ ၱာ ၅၀၀-တို႔သည္ စုေပါင္းညီညာသံျပိဳင္ရြတ္ဆို၍ အတည္ျပဳ လကၡံေတာ္မူၾက၏။ ဤနည္းအားျဖင္႔ သုတၱန္ႏ ၱ ပိဋကကို ဒီဃနိ ကာယ္ ၊ မိဇိၥ်မနိကာယ္၊ သံယုတၱနိကာယ္၊ အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ ခုဒၵကနိကာယ္ဟူ၍ အပိုင္းက႑ခြဲျခင္း၊မ်ိဳးတူရာ စုေပါင္းျခင္းျပဳ၍ ေရွ ႔ေနာက္ အစီအစဥ္က်နေအာင္ စီမံေတာ္မူခဲ႔ၾကသည္။ ထိုေနာက္ အဘိဓမၼာ ပိဋကကို သဂၤါယနာတင္ရာ အရွင္အာနႏၵာ ေျဖၾကားေသာ အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းကို အစီစဥ္တက် ခြဲျခားကာ သဂၤါယနာ တင္ ေတာ္မူခဲ႔ၾကသည္။
ဤသို႔ ပထမသဂၤါယနာတင္စဥ္ကပင္လွ်င္ ဓမၼ ၀ိနယ အားျဖင္႔၎၊ ပိဋကသံုးပံု အားျဖင္႔၎၊ နိကာယ္ ၅-ရပ္အားျဖင္႔၎၊ အဂၤါကိုးတန္အားျဖင္႔၎၊ ဓမၼကၡႏၶာ ၈၄၀၀၀-အားျဖင္႔ ၎၊ ဧကနိပါတ္ ၊ {ခ်စားထားပါတယ္}နိပါတ္ စသည္အားျဖင္႔၎ ၊ အစီအစဥ္ေနရာ တက်ျဖစ္ေအာင္ခြဲျခားသတ္မွတ္၍ သဂၤါယနာတင္ေတာ္မူခဲ႔ၾကသည္။
ကၽြႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ လက္ရွိေထရ၀ါဒ ပိဋက သံုးပံုသည္ ပထမသဂၤါယနာတင္စဥ္က အရွင္မဟာ ကႆပ အမွဴးျပဳေသာ ရဟႏ ၱာေထရ္ၾကီး ၅၀၀-တို႔စီစဥ္ခဲ႔သည္႔ အစီအစဥ္အတိုင္း ေရွးမူမပ်က္ရွိေနေလသည္။
သဂၤါယနာတင္ရာ၌ တစံုတရာျဖဳတ္ ပယ္ျခင္း ၊ျဖည္႔စြက္ျခင္းမ်ား ရွိသေလာဟု ေမးပါက ဘုရား ေဟာ တရား(ဗုဒၶဘာသိတ)မွာ တစံုတရာျဖဳတ္ ပယ္ျခင္းမရွိေခ်။ သာ၀က ေဟာေသာတရား (သာ၀က ဘာသိ တ)ႏွင္႔ နတ္ျဗဟၼာတို႔ေဟာေသာတရား (ေဒ၀တာ ဘာသိတ) မ်ားမွာမူ အခ်ိဳ ႔ကိုႏုတ္ပယ္ ရသည္ရွိ၏။ ျဖည္႔ စြက္ ခ်က္ကိုမူ ကားသင္႔ေတာ္ရာ၌သာ ထည္႔သြင္းေပးရ၏။ ထိုျဖည္႔စြက္ခ်က္ဆိုသည္မွာလည္း အေရးၾကီး ေသာတရားသား အဓိပၸါယ္ ျဖည္႔စြက္ခ်က္ မဟုတ္ေခ်။ ေရွ ႔ေနာက္ အဆက္စပ္ေျပျပစ္ေစရန္ စကားစပ္မ်ား ထည္႔ေပး ခ်င္းမွ် သာ ျဖစ္၏။
ဥပမာ - “ထိုအခါ ဤ သို႔မိန္ေတာ္မူ၏ ၊ ဤသို႔ဆိုလတ္ေသာ္ ၊ ဤသို႔အၾကံျဖစ္ေတာ္မူ၏၊ ၏သို႕ၾကား နာလိုက္ရ ၏” စေသာေရွ ႔ေနာက္ ေျပျပစ္ေစရန္ ထည္သြင္းေပးေသာ စကားစပ္ မ်ားသာျဖစ္ေလ သည္။
အငယ္စားသိကၡာပုဒ္မ်ားျပသနာ
သဂၤါယနာတင္ပြဲၾကီး ျပီးဆံုးေသာအခါ အရွင္အာနႏၵာသည္ ရဟႏ ၱာမေထရ္ၾကီး မ်ားကို ဤသို႔ ေလွ်ာက္၏ -
“ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူခါနီး ၌ ငါဘုရားပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ျပီး ေနာက္ သံဃာသည္ အလိုရွိပါမူ အငယ္စားသိကၡာပုဒ္မ်ားကို ပယ္ျဖဳတ္ၾကကုန္ေလေလာ႔” ဟုမိန္ဆိုေတာ္ မူခဲ႔ ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ တပည္ ေတာ္သည္ ‘မည္သည္႔ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို အငယ္စားသိကၡာ ပုဒ္ျဖစ္သည္’ ဟုေမးေလွ်ာက္ပါ သည္ ဘုရား”။
ထိုအခါရဟႏ ၱာမေထရ္ၾကီးမ်ားက ပါရာဇိကကံႏွင္႔ သံဃာဒိသိသ္မွ ၾကြင္းေသာ သိကၡာပုဒ္တို႔ကို အငယ္စားသိကၡာပုဒ္ဟုဆိုၾကကုန္၏ ။ အခ်ိဳ႔ေသာရဟႏ ၱာမေထရ္ ၾကီးမ်ားက ပါရာဇိကေလးပါး ၊ သံဃာဒိသိသ္ ဆယ္႔သံုးပါး ၊အနိယတ ႏွစ္ပါးမွၾကြင္းေသာသိကၡာပုဒ္မ်ားကို အငယ္စားသိကၡာပုဒ္မ်ား ဟုဆိုၾကကုန္၏။
အခ်ိဳ႔ေသာရဟႏ ၱာမေထရ္ ၾကီးမ်ားက ပါရာဇိကေလးပါး ၊ သံဃာဒိသိသ္ ဆယ္႔သံုးပါး၊ အနိယ တ ႏွစ္ပါး၊ နိႆဂၢိပါစိတ္သံုးဆယ္မွ ၾကြင္းေသာသိကၡာပုဒ္မ်ားကို အငယ္ စားသိကၡာပုဒ္မ်ား ဟုဆိုၾကကုန္၏။
အခ်ိဳ႔ေသာရဟႏ ၱာမေထရ္ ၾကီးမ်ားက ပါရာဇိကေလးပါး ၊ သံဃာဒိသိသ္ ဆယ္႔သံုးပါး၊ အနိယ တ ႏွစ္ပါး၊ နိႆဂၢိပါစိတ္သံုးဆယ္ ၊ ပါစိတ္ကိုးဆယ္႔ႏွစ္ပါးမွ ၾကြင္းေသာ သိကၡာပုဒ္တို႔ကို အငယ္စား သိကၡာပုဒ္ဟုဆိုၾကကုန္၏ ။
ဤသို႔ဆို လွ်င္ အငယ္စားသိကၡာပုဒ္မ်ားကိုျဖဳတ္ပယ္ဖို႔ အေရး၌ အယူအဆ မတူ သေဘာ ကြဲလြဲေတာ္မူၾကကုန္၏ ။ အမွန္စင္စစ္ ဒုကၠဋ္ အာပတ္ႏွင္႔ ဆိုင္ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို အငယ္စား (ခုဒၵ)၊ ဒုဗ ၻာသီ အာပတ္ႏွင္႔ ဆိုင္ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို (အငယ္ဆံုး အႏုခုဒၵ) ေခၚေၾကာင္းကို ရဟႏ ၱာၾကီးမ်ား သိေတာ္္ မူၾက၏။ သိုရာတြင္ျဖဳတ္ပယ္ ရန္သေဘာမတူေသာေၾကာင္႔ ျဖဳတ္ပယ္မူ မျပဳႏိုင္ေအာင္ အယူအဆ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထုတ္ ေဖၚ ေျပာဆိုေတာ္ မူၾကျခင္းျဖစ္၏ ။
ထိုအခါ သံဃမဟာနာယက ျဖစ္ေတာ္မူေသာ အရွင္မဟာကႆပ သည္ ဤသို႔ မိန္ဆို ေတာ္ မူ၏-
“ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား၏ တပည္႔သာ၀ကမ်ား လိုက္နာက်ရမည္႔ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို လူ၀တ္ေၾကာင္ မ်ားက သိေနၾကေလျပီ။ ေနလြဲညစာစားပါက ပါစိတ္အာပတ္သင္႔၏။ သစ္ပင္ သစ္ကိုင္းကို ခ်ိဳးဖဲ႔ခုတ္ျဖတ္ ခူးယူ ပါက ပါစိတ္အာပတ္သင္႔၏။ ဆန္၊ စပါး၊ ပဲ၊ ေျပာင္း တို႔ကို ကိုင္တြယ္တို႔ထိပါက ဒုကၠဋ္အာပတ္သင္႔ ၏။ ဤ ေဖာ္ျပပါ ဒုကၠဋ္အာပတ္ ႏွင္႔ ပါရစိတ္အာပတ္ တို႔သည္ အငယ္စားျဖစ္ေသာ္လည္း ရဟန္းတို႔ မျပဳလုပ္ရဟု လူဒါ ယကာ မ်ားသိရွိေနၾက၏။ ဤသို႔လူ ဒါယကာမ်ားသိရွိနားလည္ေနေသာ သိကၡာပုဒ္အငယ္စားမ်ားကို ျဖဳတ္ ပယ္ ၍ ရဟန္းေတာ္မ်ား မလိုက္နာမၾကင္႔သံုးဘဲ ေနၾကပါမူ အမ်ားသူငါကဲ႔ရဲ ႔စရာျဖစ္လတၱံ႔ ။
‘ေဂါတမဘုရားရွင္လဲ ပရိနိဗၺာန္စံေရာ၊ သူ႔တပည္႔ေတြလဲ ဘာစည္းကမ္းမွ မလိုက္နာ ၾကေတာ႔ ဘူး။ေဂါတမဘုရားရွင္ပညတ္ခဲ႔တဲ႔ သိကၡာပုဒ္ေတြကို မလိုက္နာ မၾကင္႔ၾကံ ၾကေတာ႔ဘူး။ ေဂါတမဘုရားရွင္ရဲ ႔အ ေလာင္း ေတာ္ကို မီးသျဂၤ ိဳဟ္တဲ႔ေနရာ ကမီးခိုးေတာင္ မတိတ္ေသးဘူး၊ ေနာက္လိုက္ တပည္႔ေတြက ဘုရား ပညတ္ ခဲ႔တဲ႔ သိကၡာပုဒ္ေတြမလိုက္နာ ၾကေတာ႔ဘူး။’
ဤသို႔စသည္ျဖင္႔ လူတို႔ကဲ႔ရဲ ႔ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေပမည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ျမတ္စြာဘုရား ပညတ္ေတာ္ မမူခဲ႔ ေသာ သိကၡာပုဒ္ ဥပေဒအသစ္မ်ားကို ေနာက္ထပ္တိုးခ်ဲ ႔ပညတ္ျခင္း မျပဳၾကပါကုန္စို႔၊ ျမတ္စြာဘုရား ပညတ္ ေတာ္ မူျပီး ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို ျဖဳတ္ထုတ္ပယ္ႏုတ္ ျခင္းမျပဳၾက ပါကုန္စို႔” -ဟုမိန္ၾကားေတာ္မူ၏။
ထိုသို႔ အဆိုျပဳခ်က္ကို သံဃာဦးေဆာင္ရဟႏ ၱာမေထၾကီး ငါးရာတို႔က တညီတညြတ္ထဲ သေဘာ တူလက္ခံေတာ္မူၾက၍ ပထမသဂၤါယနာၾကီး၌ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ မူၾကီး သံုးခ်က္ကို တညီတညြတ္ တည္း ဆံုးျဖတ္ေတာ္မူခဲ႔ၾက၏။
၁။ သံေဃာ အပၸညတံၱ နပၸညေပတိ (သံဃာေတာ္ သည္ ျမတ္စြာဘုရား မပညတ္ခဲ႔သည္ကို အသစ္တိုးခ်ဲ ႔ပညတ္ခ်င္းမျပဳအံ႔ )
၂။ ပညတၱံန သမုစိ ၦႏၵတိ (ျမတ္စြာဘုရား ပညတ္ခဲ႔သည္ကို ျဖဳတ္ပယ္ဖ်က္ဆီးခ်င္းမျပဳအံ႔ )
၃။ ယထာပညာေတၱသု သိကၡာပေဒသု သမာဒါယ ၀တၱတိ (ျမတ္စြာဘုရားပညတ္ေတာ္မူခဲ႔ ေသာ သိကၡာပုဒ္ (စည္းကမ္းဥပေဒ)မ်ားကို ရိုေသစြာ လိုက္နာက်င္႔သံုးပါအံ႔။
ဤေဖၚျပပါမူၾကီး သံုးခ်က္အတိုင္း ျဖည္႔စြက္ျခင္း ထုတ္ပယ္ခ်င္းလံုး၀မျပဳပဲ မူလအရွိအတိုင္း တရိုတေသ ထိန္းသိမ္းေစာက္ေရွာက္ က်င္႔သံုးလာေသာ ဂိုဏ္းကို ေထရ၀ါဒ ဂိုဏ္းဟုေခၚ တြင္ေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ “အငယ္စားသိကၡာပုဒ္ မ်ားကိုျဖဳတ္ပယ္လိုက ျဖဳတ္ပယ္ၾက ေလာ႔” ဟုအ ဘယ္ ေၾကာင္႔မိန္ေတာ္မူေလသနည္း။ ဤသို႔မိန္ေတာ္မူေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရား ၏ တပည္႔သာ၀က ၾကီးမ်ားသည္ သိကၡာပုဒ္တခုကို မဆိုထားဘိ ဘုရားေဟာ ၾကား ပညတ္ခ်က္မွ စကားတလံုးကိုမွ်(သေ၀ထိုး တခု၊ တေခ်ာင္းပုဒ္တခုကိုမွ်) ျဖဳတ္ပယ္လိမ္္ မည္ မဟုတ္ဟု သိျမင္ေတာ္မူျပီးျဖစ္ေလသည္။ အၾကာင္းမူကား ျမတ္စြာဘုရားပညတ္ေတာ္ မူခဲ႔ေသာ သိကၡာပုဒ္(စည္းကမ္းဥပေဒ) အားလံုးသည္ ရဟန္းအေပါင္းတို႔ ခ်မ္းသာ ေစရန္၊ ေဘးရန္အေႏွာက္ အယွက္ကင္းေစရန္၊ အက်ိဳးငွာသာျဖစ္ေပသည္။ ထိုသို႔ေကာင္းက်ိဳး ခ်မ္းသာကို ျဖစ္ေစ ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို သံဃာေထရ္ၾကီးမ်ားက ဘယ္ေသာအခါမွျဖဳတ္ပယ္ လိမ္႔ မည္မဟုတ္ေခ်။
သိကၡာပုဒ္ပညတ္သည္ကိုမလိုလားမွူ
သို႔ရာတြင္ ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္က သိကၡာပုဒ္မ်ားကို ပညတ္ ေတာ္မူရာတြင္ အခ်ိဳ ႔ေသာရဟန္းမ်ားက မိမိဆႏၵအၾကိဳက္ႏွင္႔ မကိုက္ညီ ၍ ကန္႔ကြက္လိုၾက သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ မင္းမ်ိဳးျဖစ္၍ ဘုရင္မင္းျမတ္အားလံုး၏ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္မူ႔ကို ခံယူရသည္႔ျပင္ အရွင္သာရိပုၾတာ၊ အရွင္ေမာ ဂၢလႅာန္၊ အရွင္မဟာကႆပ၊ အရွင္အႏုရုဒၶါ စေသာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ တခိုး ဣဒၶိပါဒ္ ရွိေသာတပည္႔ ၾကီးမ်ားျဖင္႔ ၀န္းရံထားအပ္၏။ ထို႔ေၾကာင္႔လူသာမန္တို႔ အေနျဖင္႔ျမတ္စြာဘုရားအား ခြန္းတံုးျပန္ ေျပာရန္ မဆိုထား ဘိ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ရန္ပင္ မ၀ံၾကေပ။ ဤသို႔ အရွိန္အ၀ါေၾသဇာၾကီးမား လွသျဖင္႔ ျမတ္စြာဘုရား ပညတ္ ေတာ္မူေသာ သိကၡာပုဒ္ (ထုတ္ျပန္လိုက္ေသာစည္းကမ္းဥပေဒ) ကို အခ်ိဳ ႔ရဟန္းမ်ားမွာ မေက်နပ္ ေသာ္လည္း ၾကိတ္မွိတ္ ေအာင္႔အည္း လိုက္နာခဲ႔ၾကရ၏။ သုဘဒၵ ေတာထြက္ ရဟန္း ၾကီး၏ ၀တၱဳကို ၾကည္႔ပါက ၏အခ်က္မွာထင္ရွားလွ၏။
ရဟန္းမ်ား ေန႔လြဲညစာမစားရဟု သိကၡာပုဒ္ပညတ္စဥ္က ဘဒၵါလိအမည္ရွိ ေသာ ရဟန္းသည္ “ညစာမစားရပါက အရွင္ဘုရာ႔ သာသနာမွာတပည္ေတာ္ဆက္လက္ေန ႏိုင္ပါမလားသံသယ ျဖစ္မိသည္” စသည္ျဖင္႔ မေက်နပ္ခ်က္ကို ဖြင္႔ဟေလွ်ာက္ထား ခဲ႔သည္။
(မဇိၥ်မပဏၰာသ၊ ဘဒၵါလိသုတ္၊ ၁၀၀)
အရွင္မဟာဥဒါယီကလည္း “လူဘ၀မွာ ညစာကို အေကာင္းဆံုးထားျပီး စည္းစိမ္ခံၾကရသည္။ ‘ရဟန္းမ်ားညစာမစားရ’ ဟုပညတ္ခ်က္ကို ၾကားရေသာအခါ စိတ္ႏွလံုးမသာမယာ ဖစ္ခဲ႔ရပါသည္ ဘုရား” ဟုဖြင္႔ဟ ေလွ်ာက္ထားခဲ႔သည္။
(မဇိၥ်မပဏၰာသ၊ လဋဳကိေကာပမသုတ္၊ ၁၁၁)
အခ်ိဳ ႔ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားကမူကိေလသာစင္ၾကယ္ေအာင္ အာသေ၀ါကုန္ခန္း ေအာင္ က်င္႔ဖို႔သာ ပဓာနျဖစ္သည္။ ကိေလသာအာသေ၀ါကုန္ခန္းျပီးပါက ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ မ်ားကို လိုက္နာရန္မလို ဟုယူဆၾက သည္။ အမွန္စင္စစ္ အခ်ိဳ ႔သိကၡာပုဒ္မ်ားမွာ ေကာင္းေသာ လုပ္ငန္း မွန္ေသာလုပ္ငန္း မ်ားကိုပင္ အသိဥာဏ္ နည္းသူတို႔ေတြ႔ျမင္ ၍ ကဲ႔ရဲ ႔ျပစ္မွားမိပါက ထိုကဲ႔ရဲ ႔ျပစ္မွားမူ ျပဳသူတို႔မွာ အကုသိုလ္ပြား မ်ားစရာရွိေသာေၾကာင္႔ ရဟန္းမ်ားမျပဳလုပ္ရဟု တားျမစ္ခ်က္မ်ားျဖစ္သည္။
ရဟႏ ၱာလည္းအာပတ္သင္႔ႏိုင္သည္
ဥပမာ- ရဟႏ ၱာပုဂၢိဳလ္တပါးသည္ စာေပမသင္ၾကားဘူးသျဖင္႔ သိကၡာပုဒ္မ်ားကိုမသိနား မလည္ေခ်။ ထိုရဟႏ ၱာ၏ မိဘႏွစ္ပါးသည္ ခိုက္ရန္ျဖစ္၍ မိခင္သည္ အိမ္မွဆင္းသြား၏။ ဖခင္သည္သား ရဟန္းအား မိခင္ကိုျပတ္ ေခၚေပးပါရန္ေျပာ၏။ သားရဟန္းသည္ မြန္ျမတ္ေသာ ေမတၱာေစတနာျဖင္႔ မိခင္ကိုလိုက္ေခၚ၍ အက်ိဳး အေၾကာင္း ကို ဖခင္ထံတဖန္ျပန္ေျပာျပလွ်င္ ထိုရဟႏ ၱာမွာ သံဃာဒိသိသ္အာပတ္သင္႔ေလသည္။ (ကခၤါ၊ ႒ ၊ ၁၃၃)
ဤအခ်က္ကို မသိေသာ ပဋိပတၱိဘက္မွ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ားသည္ ဤ ေခတ္တြင္ စာေပ မတတ္ခ်င္း ကိုဂုဏ္ယူေနၾက ေလသည္။ ရဟန္း၀တ္ျဖင္႔ေနေသာပုဂၢိဳလ္မွန္သမွ်သည္ သဒၵါ သျဂၤ ိဳဟ္၊ ပါဠိစကား၊ အေရး၊ အေျပာ ကိုမသင္လိုက မသင္ယူပဲေနႏိုင္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ၀ိနည္း သိကၡာပုဒ္မ်ားကို မူကား မလြဲမေသြ သင္ ယူမွတ္ သားၾကရမည္႔ တာ၀န္ရွိေလသည္။ ပါဠိလိုမက်က္ႏိုင္ပါက ျမန္မာလိုသေဘာအဓိပၸါယ္ကို မူ က်က္မွတ္ ထားရမည္႔တာ၀န္ ရွိေလ သည္။ ဥပေဒကိုမသိ၍ လြန္က်ဴးေသာ္လည္း အျပစ္ရွိသည္ သာျဖစ္၏။
အကယ္၍ အသက္အရြယ္ၾကီးရင္႔၍ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ က်က္မွတ္ ႏိုင္စြမ္းမရွိပါမူ မိမိတပါးတည္းသီးျခားေနထိုင္ ခြင္႔မရွိေခ်။ ၀ိနည္းတတ္္ကၽြမ္းေသာ မေထရ္ ၾကီး မ်ား ၏အနီး၌သာေနရမည္။ ၀ိနည္းဓိုရ္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ား၏ အဆံုးအမကို ခံယူေနရေပမည္။
ပုထုဇဥ္ ျဖစ္ေစ၊ ရဟႏ ၱာျဖစ္ေစ ရဟန္းမွန္လွ်င္ အာပါတ္တခုခု သင္႔ေလ႔ရွိ၏။ သိကၡာပုဒ္ကို သိသည္ ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မပါပဲ အမွတ္တမ႔ဲျဖစ္ေစ အာပါတ္ သင္႔ႏိုင္၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ ရဟႏ ၱာပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္လည္း ေဒသနာေျပာၾကားရ၏။ အာပါတ္ကိုကုစားရ၏။ လျပည္႔လကြယ္ေန႔တိုင္း ပါတိေမာက္ ရြတ္ျပရာ၊ ဥပုသ္ျပဳရာသို႔ ရဟန္းတိုင္းသြားေရာက္နားေထာင္ၾကရ၏။ ရဟန္းမ်ားသည္လျပည္႔ လကြယ္ေန႔မ်ားတြင္ သိမ္အတြင္း၌စည္းေ၀း၍ စြမ္းႏိုင္ေသာပုဂၢိဳလ္က ၂၂၇-သြယ္ ေသာ သိကၡာ ပုဒ္မ်ားကို အစအဆံုးရြတ္ျပ၍ ထိုသိကၡာပုဒ္ မ်ားအရ အာပါတ္သင္႔ျခင္းရွိ မရွိ ေမးျမန္းစီစစ္ ရသည္။ အာပါတ္သင္႔ေၾကာင္းကိုေတြ႔ ရွိက ထိုေနရာမွာပင္ေဒသနာၾကား၍ အာပါတ္ကို စင္ၾကယ္ ေအာင္ ကုစား ရ၏။ ထိုေၾကာင္႔ လျပည္႔လကြယ္ေန႔တိုင္းဥပုသ္ျပဳ ျခင္းသည္ လြန္စြာ အေရးၾကီး၏။
ရဟႏ ၱာလည္း ဥပုသ္ျပဳရသည္
ဤအခ်က္ကိုသေဘာမေပါက္ေသာ ရဟႏ ၱာအရွင္မဟာကပၸိနသည္ တပါးတည္း ေနေတာ္မူစဥ္ ဤသို႔အၾကံအစည္စဥ္းစားေလ၏။
“ငါသည္အလြန္စင္ၾကယ္၏၊ အာပါတ္ဟူ၍ ျမဴမွ်မရွိ အတိုင္းထက္အလြန္ စင္ၾကယ္ေနေသာ ေၾကာင္႔ သံဃာ ေတာ္မ်ား ဥပုသ္္ျပဳရာသို႔ သြားရန္လိုပါဦးမည္ေလာ၊ စင္ၾကယ္ျပီးေသာရဟႏ ၱာ ပုဂဳၢိလ္ မ်ားကားဥပုသ္ျပဳရာ ၊ ပါတိေမာက္ရာသို႔ သြားေရာက္ရန္မလိုဟုထင္၏။”
ဤသို႔စဥ္းစားေနသည္ ကို ျမတ္စြာဘုရား သိေတာ္မူ၍ တန္ခိုးေတာ္ျဖင္႔ၾကြ ေရာက္ေတာ္ မူလာ ျပီးလွ်င္ -
“ဥပုသ္ျပဳျခင္း၊ပါတိေမာက္ရြတ္ျပျခင္းကို သင္တို႔ကဲ႔သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက အျမတ္တႏိုး ရိုေသ ေလးစား ၾကရမည္။ ဥပုသ္ျပဳရာသို႔ မသြားပဲမေနရ၊ သြားကိုသြားရမည္ ”- ဟုမိန္႔ၾကားေတာ္မူေလသည္။ (၀ိနည္း၊ မဟာ၀ါ။ ၁၄၅)
မျဖဳတ္လိုေသာ သံဃာေတာ္၏ ဆႏၵမြန္
ယခုျပဆိုခဲ႔ေသာ ဘဒၵါလိ၊ မဟာဥဒ္ယီ စေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကဲ႔သို႔ အခ်ိဳ ႔ကမိမိ အၾကိဳက္ႏွင္႔ မကိုင္ညီ ၍ ၎ ၊အခ်ိဳ ႔ကအက်ိဳးအျပစ္ကို မသိ၍၎၊ ၀ိနည္းသိကၡာ ပုဒ္မ်ားကို ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ မဟုတ္ဘဲ မလြဲသာ၍ လိုက္နာၾကရ ေသာ ရဟန္းမ်ားရွိေလသည္။
ထိုသို႔ မေၾကမလည္ျဖစ္ေနေသာရဟန္းမ်ားကို ေၾကေၾကညက္ညက္ေဆြးေႏြးခြင္႔ ဖြင္႔ေပးသည္႔ အေနျဖစ္ သာ “ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံက အငယ္စားသိကၡာပုဒ္မ်ားကို သံဃာသည္ ျဖဳတ္လိုက ျဖဳတ္ၾကေလာ႔ ”ဟုမိန္ေတာ္မူခဲ႔ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ရဟန္းတို႔အား ဆင္းရဲ ကိုပယ္ေဖ်ာက္၍ ခ်မ္းသာကိုေဆာင္မည္႔ ၀ိနည္း သိကၡာပုဒ္ (စည္းကမ္းမ်ားကို)သံဃာ ဦးေဆာင္ ရဟန္းမေထရ္ၾကီးမ်ားက ပယ္ျဖဳတ္လိမ္႔မည္ မဟုတ္ေခ်။ ဥပမာအားျဖင္႔ စၾကၤ၀ေတး မင္းၾကီး နတ္ရြာစံခါနီး၌ သားေတာ္ၾကီးမ်ားအား “လက္ရွိ အုပ္စိုး ေနေသာ နယ္ပယ္ အခ်ိဳ ႔ကို စြန္႔လိုကစြန္႔ရစ္ၾက ”ဟုမိန္႔ေတာ္ မူေသာ္လည္းသားေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ ဘယ္နည္းႏွင္႔မွ် လက္ရွိ ႔ နယ္ပယ္ မ်ားကို စြန္ၾကလိမ္႔မည္မဟုတ္ဟု သိျပီးျဖစ္ေပသည္။ (မိလိႏၵပဥွာပါဠိေတာ္)
ဆရာျဖစ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္တိုင္က ပယ္ျဖဳတ္လိုက ျဖဳတ္ပယ္ၾကရန္ ခြင္႔ေပးပါလွ်က္ တပည္႔သာ၀က မ်ားက ပယ္ျဖဳတ္ျခင္းမျပဳဘဲ တညီတညြတ္တည္း သေဘာ တူလက္ခံ က်င္႔သံုးျပသသျဖင္႔ ထိုျမတ္စြာဘုရား၏ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္စည္းကမ္းမ်ားသည္ မွန္ကန္၍ တရားႏွင္႔ ေလွ်ာ္ညီေၾကာင္း၊ တရားစစ္ တရား မွန္ ျဖစ္ေၾကာင္းထင္ရွားေစေလသည္။ ထိုတရားကိုေဟာၾကားေသာ ဘုရားသည္လည္း ဘုရားစစ္ ဘုရားမွန္ျဖစ္ ေၾကာင္းထင္ရွား ေစသည္။ ထိုမွန္ကန္ေသာအက်င္႔ ကိုလိုက္နာက်င္႔သံုးေသာ တပည္႔သာ၀က တို႔သည္လည္း သံဃာစစ္ သံဃာမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ပိုမိုထင္ရွားေလသည္။ ဗုဒၶဘာသာကိုမၾကည္ညိဳသူ ဘာ သာျခား (အညတိတၱိယ)တို႔အား ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃာ အစစ္အမွန္ကိုသိရွိနားလည္ ၾကည္ညိဳလာၾကေစရန္ ၎၊ ဘုရားရွင္၏ အရွိန္အ၀ါၾသဇာေၾကာင္႔ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ား ကိုမလြဲမေရွာင္လက္ခံက်င္႔သံုးၾကရသည္ ဟု အျပစ္ရွာေျပာလိုသူတို႔ကို ႏွဳတ္ပိတ္သြားေစ၍ တပည္႔သာ၀က ရဟန္းမ်ားကိုယ္ တိုင္က ေက်ေက်နပ္နပ္ လိုလိုလားလား လက္ခံၾကင္႔သံုးမူ႔ ျပဳၾက သည္ကို ထင္ရ်ားေစရန္ ၎ “ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံ ျပီးေနာက္ အငယ္စားသိကၡာပုဒ္ မ်ားကို ျဖဳတ္လိုကျဖဳတ္ၾကေလာ႔ ”ဟုျမတ္စြာဘုရားမိန္ေတာ္မူခဲ႔ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ “ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္တိုင္က ပယ္ျဖဳတ္ခြင္႔ေပးပါလွ်က္ ငါတို႔ ရဟန္းသံဃာမ်ား ကိုယ္တိုင္လိုလိုလားလား လက္ခံၾကင္႔ သံုးလိုၾကေသာ သိကၡာပုဒ္ေတာ္မ်ားပါတကား ” ဟုတရား နည္းပါးေသာ ပုထုဇဥ္ရဟန္းအခ်ိဳ ႔တို႔သည္လည္း အမ်ားနည္းတူ လက္ခံ လာၾကေလေတာ႔သည္။
အရွင္အာနႏၵာ အျပစ္တင္ခံရျခင္းမ်ား
သဂၤါယနာတင္ပြဲ ျပီးဆံုးေသာေန႔ ၌ ရဟႏ ၱာမေထရ္ၾကီးမ်ားသည္ အရွင္ အာနႏၵာအေပၚ ေ၀ဘန္ျပစ္တင္မူျပဳၾကေလသည္။
၁။ “ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံျပီးေနာက္ အငယ္စားသိကၡာပုဒ္မ်ားကို သံဃာသည္ ျဖဳတ္ပယ္လိုက ျဖဳတ္ပယ္ၾကေလာ႔ ”ဟု ျမတ္စြာဘုရားမိန္ေတာ္မူရာ၌ “မည္သည္႔သိကၡာပုဒ္ မ်ားသည္ အငယ္စားသိကၡာပုဒ္ျဖစ္သည္ ”ဟုအရွင္ အာနႏၵာသည္ ခြဲျခားမေမးေလွ်ာက္မိေခ်။ ထိုသို႔မေမးေလွ်ာက္မိျခင္းသည္ အရွင္အာနႏၵာ၏ ေပါ႔ေလ်ာ႔မူ႔၊ ခၽြတ္ယြင္း မူ႔ျဖစ္သည္ဟု အျပစ္တင္ၾကေလသည္။ (အမွန္စင္စစ္ အရွင္အာနႏၵာသည္ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို ပယ္ျဖဳတ္ရန္ လံုး၀မရည္ရြယ္ေသာေၾကာင္႔ “အဘယ္သိကၡာပုဒ္သည္ အငယ္စား ျဖစ္ပါသနည္း”ဟု ေမးရန္မလိုသျဖင္႔ မေလွ်ာက္မိျခင္းျဖစ္ေပသည္။)
၂။ တရံေရာအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အတြက္ မိုးေရခံသကၤန္း ခ်ဳပ္ၾကေသာအခါ အရွင္အာနႏၵာ သည္ ထိုသကၤန္းစကို ေျချဖင္႔ နင္းဖိ၍ ခ်ဳပ္၏။ ထိုသို႔ျမတ္စြာဘုရား၏သကၤန္းကို ေျချဖင္႔နင္းျခင္းသည္ မရိုေသရာေရာက္သည္ဟုအျပစ္တင္ၾကေလသည္။
၃။ ကုသိနာရံုျပည္ျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္စံေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရား၏ အေလာင္းေတာ္ကို လာေရာက္ ဖူးေျမာ္သူမ်ားအနက္ အိမ္အျပန္မိုးမခ်ဳပ္ေစရန္အတြက္ အရွင္အာနႏၵာသည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အား ပထမ ဦးစြာ ဖူးေမွ်ာ္ခြင္႔ေပး၏။ ထိုအမ်ိဳးသမီးမ်ား ငိုယိုမူေၾကာင္႔ ျမတ္စြာဘုရား၏ ရုပ္အေလာင္းေတာ္မ်ားကို မ်က္ရည္ မ်ား ျဖင္႔ေပက်ံခဲ႔ရေလသည္။ ဤသို႔ အမ်ိဳးသမီးထုအား ပထမဦးစြာ ရွိခိုးခြင္႔ျပဴသည္႔ အတြက္လည္း အရွင္အာနႏၵာ ကို အျပစ္တင္ ၾကေလသည္။
၄။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ “အလိုေတာ္ရွိ ပါကအာယုကပ္ပတ္လံုးေနႏိုင္ေၾကာင္း ” ကိုမိန္ေတာ္မူ ပါလ်က္ “သတၱ၀ါ တို႔ကို သနားေသာအားျဖင္႔ အာယုကပ္ ပတ္လံုးတည္ေတာ္မူပါဘုရား”ဟု မေတာင္းပန္ျခင္းသည္ လည္း အရွင္ အာနႏၵာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ ျဖစ္သည္ဟုအျပစ္တင္ၾကသည္။
၅။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ၏ သာသနာေတာ္၌ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ရဟန္းျပဳ ခြင္႔ရေအာင္ (ဘိကၡဳနီသာ သနာ ျဖစ္ေပၚလာ ေအာင္) ၾကိဳးစားအားထုတ္မူ႔အတြက္လည္း အရွင္အာနႏၵာကို အျပစ္တင္ေတာ္မူၾကသည္။
အထက္ပါ ၅- ခ်က္ကို သံဃာဦးေဆာင္ရဟန္းၾကီးတို႔ ေက်နပ္မူရွိ ေအာင္အရ်င္အာနႏၵာသည္ မိမိခၽြတ္ယြင္းခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံရေလသည္။
ပထမ သံဂၤါယနာ၌ သံဃာကြဲျပားမူရွိသေလာ
ထို ပထမသဂၤါယနာတင္ခ်ိန္၌ ၀ါကၽြတ္ေသာအခါ အရွင္ပုရာဏေထရ္သည္ ဒကိၡဏာဂိရိဇနပုဒ္ ၌ ေနာက္လိုက္ရဟန္း၅၀၀- ႏွင္႔အတူ တကြေဒသစာရီလွည္႔လည္ေတာ္မူ၏။
ဒကိၡဏာဂိရိဇနပုဒ္တြင္ အတန္ၾကာသီတင္းသံုးေနထိုင္ျပီးေနာက္ သဂၤါယနာတင္ပြဲျပီးဆံုးခါနီး အခ်ိန္၌ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္သို႔ၾကြေရာက္လာ၏။ ရာဇျဂိဳဟ္ ျပည္ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သံဂၤါယနာ တင္ ရဟႏ ၱာမေထရ္ၾကီးမ်ားထံသို႔ခ်ဥ္းကပ္၍ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာအလႅာပသလႅာပ ျပာဆို၏ ။ အရွင္ပုရာဏေထရ္ကို သံဂၤါယနာတင္ပြဲသို႔ပါ၀င္တက္ေရာက္ရန္ရဟႏ ၱာမေထရ္ ၾကီးမ်ားက တိုက္တြန္းဖိတ္ေခၚၾကေလသည္။
ထိုအခါအရွင္ ပုရာဏေထရ္က “ငါ႔ရွင္တို႔ သဂၤါယနာတင္ျခင္းကို ေကာင္းစြာ ျပဳအပ္ေလျပီ၊ (သဂၤါယနာတင္ေသာအမူသည္ေကာင္းပါသည္။) သို႔ရာတြင္ငါမူကား ျမတ္စြာဘုရားမ်က္ေမွာက္ေတာ္မွ ၾကားနာ မွတ္သားထားသည္႔အတိုင္း ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ပါအံ႔ ”ဟုျပန္လည္မိန္ၾကားေလသည္။
ဤစကားရပ္ေၾကာင္႔အရွင္ပုရာဏ၏ဆိုလုိခ်က္ကသေဘာမေပါက္သူတို႔ သည္ သဂၤါယနာ တင္ျခင္း ကို အရွင္ပုရာဏေထရ္က ေထာက္ခံျခင္းမရွိ၊ ပထမသံဂၤါယနာ၌ သံဃာ အပ္ေၾကာင္းေပၚသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ၾက၏။ အမွန္စင္စစ္ အရွင္ပုရာဏ ၏ႏွဳတ္မွ “သုသဂၤ ီေတာ= ေကာင္းေသာ သံဂၤါယနာ တင္ျခင္း တည္း”ဟုထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားျခင္းသည္ သဂၤါယနာတင္မူကို သေဘာတူ လက္ခံေၾကာင္း ထင္ရွားပါ သည္။
“ ျမတ္စြာဘုရားျမတ္ေမွာက္ေတာ္မွ ငါကိုယ္တိုင္ၾကားနာခဲ႔သည္႔ အတိုင္း ဆက္ လက္္ ေဆာင္ပါအံ႔” ဟူေသာစကားမွာ သံဂၤါယနာကို အသိအမွတ္မျပဳေရာက္သည္ဟု အဓိပၸါယ္ ေကာက္ၾက ျပန္ သည္။ အမွန္စင္စစ္သံဂၤါယနာတင္ျခင္းဆိုသည္မွာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူေသာတရားမ်ားကို ပိဋကအား ျဖင္႔ခြဲျခား၍ နိကာယ္အားျဖင္႔ခြဲျခား၍ တစ္ပါးစု ၊ ႏွစ္ပါးစုစသည္ျဖင္႔မ်ိဳးတူရာသေဘာတူရာအစီအစဥ္စနစ္တက် စီစဥ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအစီအစဥ္မ်ားမွာ အရွင္ပုရာဏမဟာေထရ္ၾကီး က်က္မွတ္ေဆာင္ထားေသာ အစီအစဥ္ ႏွင္႔ မတူေခ်။ ထိုေၾကာင္႔ အရွင္ပုရာဏမေထရ္ၾကီးအေနျဖင္႔ “အသက္အရြယ္ၾကီးရင္႔အိုမင္းမွ ပိဋက မ်ားကို၊ နိကာယ္မ်ားကိုအစီအစဥ္သျဖင္႔ ျပန္လည္မသင္ယူလို၊ မသင္ယူႏိုင္ေတာ႔။ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သည္႔ ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင္႔ ရဟန္း သစ္မ်ားသည္ သံဂၤါယနာမူအတိုင္း ဆက္လက္ သင္ယူူေဆာင္ထားၾကပါ။ မိမိမူကား မိမိရထား သည္႔အစီ အစဥ္ အတိုင္း ဆက္လက္ေဆာင္ ထား ေတာ႔မည္”ဟုဆိုလိုပါသည္။
ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္တြင္ သဂၤါယနာတင္မည္႔ ရဟႏ ၱာေထရ္ငါးရာမွတပါး အျခားမည္ သည္႔ရဟန္းမွ် ၀ါမဆုိ ရဟု ဉတ္ကမၼ၀ါစာျဖင္႔အမိန္ထုတ္ထားောကာင္းကို အထပ္ ၌ ေဖာ္ျပခဲ႔ေလ ျပီ။ ထို႔ေၾကာင္႔ ရာဇျဂိဳဟ္ ျပည္ တြင္ သဂၤါယနာတင္ေနခ်ိန္၌ ရဟႏ ၱာမေထရ္ၾကီး ၅၀၀- မွတပါးအျခားရဟန္းသံဃာမ်ားမရွိေခ်။ သဂၤါယနာ တင္ပြဲကို ၀ါေခါင္လျပည္႔ေက်ာ္ ၅ရက္ေန႔မွ စ၍ ခုႏွစ္လၾကာမွျပီးဆံုးသည္ဆိုရာ တေပါင္း လျပည္႔ ေလာက္တြင္ သဂၤါယနာ တင္ျပီးခါနီးမွ အရွင္ပုရာဏေထရ္ ရာဇျဂိဳဟ္သို႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေပသည္။ အရွင္ ပုရာဏ ေထရၤသည္လည္း ထိုအခ်ိန္၌ သဂၤါယနာတင္ပြဲ ျပီးဆြုးေလာက္ျပီဟု ယူဆ၍ ရာဇျဂိဳဟ္သို႔ ၾကြေရာက္ လာ ျခင္းျဖစ္ေပမည္။
အရွင္ပုရာဏသည္ သံဃာ ၅၀၀- ဦးေဆာင္ေနေသာသံဃာ႔ေထရ္ျဖစ္၍ ကုသိနာရံုျပည္တြင္ သံဃာေထရ္ ၇-သိန္း စုေ၀းရာ၌ အရွင္ပုရာဏေထရ္ ပါ၀င္ခဲ႔မည္ဧကန္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအစည္းအေ၀းက သံဂၤါယနာ တင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင္႔ ရာဇျဂိဳဟ္၌အျခားရဟန္း မ်ား ၀ါမဆိုရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔ကို အရွင္ပုရာဏ ေထရ္သည္လည္း သိရွိျပီးသားျဖစ္ေပမည္။
သို႔ပါလ်က္ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္သို႔ အရွင္ပုရာဏ ၾကြလာျခင္းမွာ တေပါင္းလျပည္႔ေက်ာ္ ေလာက္ တြင္ သဂၤါယနာ တင္ျပိးဆံုး ေလာက္ျပီဟု ယူဆ၍ ၾကြလာျခင္း ျဖစ္ေပမည္။
ဤသို႔ရွင္းလင္းစြာ နားလည္ပါက အရွင္ပုရာဏ သည္ ပထမသဂၤါယနာကို ကန္႔ကြက္ျခင္းမရွိ၊ သေဘာတူ ေထာက္ခံေၾကာင္း သိသာပါသည္။
သကၠရာဇ္ျဖိဳ၍ သာသနာသကၠရာဇ္စတင္ျခင္း
ပထမသဂၤါယနာ တင္ပြဲသည္ ၇-လၾကာျမင္႔ရာ ၀ါေခါင္လျပည္႔ေက်ာ္ ၅-ရက္ေန႔ တြင္ စတင္ခဲ႔၍ တေပါင္းလျပည္႔ေက်ာ္ ၅-ရက္ေန႔တြင္ျပီးဆံုးခ်င္းသို႔ေရာက္ေလသည္။
ထိုအခါ အရွင္မဟာ ကႆပ ႏွင္႔သာသနာ႔ ဒါယကာ အဇာတသတ္မင္းၾကီးတို႔ သေဘာ တူညီၾက၍ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၄၈-ခုႏွစ္ကို ေခ်ျပီးလွ်င္ တခုအၾကြင္းျပဳလွ်က္ ျမတ္စြာ ဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံေသာ ႏွစ္ကို ပထမ ၁- ႏွစ္ဟုသတ္မွတ္ေရတြက္ေလ၏။ မဟာ သကၠရာဇ္္ ႏွင္႔သာသနာသကၠရာဇ္ကို တညီတည္းျပဳ၍ ေရတြက္ခဲ႔ေလသည္။
ဤတြင္ပထမသဂၤါယနာ တင္သမိုင္းျပီး၏။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါအံုးမည္။
ေမာင္ေဇာ္မင္းေအာင္
{ယခုစာမ်က္ႏွာမွ စာလံုးေပါင္းအမွားေတြျပင္ေပးခဲ႔တဲ႔ အမ မသက္ဇင္ ကိုလဲအထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္}
Posts
